Bulgarian Cheti

On the day of the aggression of hitler Germany on the USSR, 22 June 1941, the Central Committee of the illegal Bulgarian Workers’ Party (communists) addressed to the nation with appeal to uncompromised fight against German and Bulgarian fascists, against attempts to involve Bulgaria in the war alongside Germany, and to hand over the country’s military and economical potential to the aggressor’s disposal. Two days later the Political Bureau of the CC of BWP(c) resolved to develop an anti-fascist, national liberation armed struggle. The plan of the struggle had been drafted. To command the military activities was brought into being a special military commission attached to the CC as well as BWP(c)’s district committees. In van of the Central Military Commission attached to the CC of BWP(c) stood an experienced militaryman, a participant of the civil war in Spain, Hristo Mikhailov, then Col. Tsvyatko Radoinov, sent to Bulgaria from the Soviet Union by the Foreign Bureau of the party. This bureau, members of which were leading politicians Vasil Kolarov, Stephan (Stanko) Dimitrov and Vylko Chervenkov, supported the emerging resistance movement in the country. By its efforts since 23 July 1941 in the USSR worked a radio station Hristo Botev and was published the journal People’s Voice.

The torpedoing of the Greek Cruiser»Elli»,15 Aug 1940

On the eve of the Feast of the Virgin Mary in 1940, the Italian submarine «Delfino» torpedoes and sinks the Greek cruiser «Elli» in the port of Tinos…

In August 1940, World War II was about to complete one year. Greece, ruled by Ioannis Metaxas, may have maintained a neutral stance, but it was obvious that it was on the side of England, which at the time was being severely tested by Luftwaffe air attacks. Fascist Italy, an ally of Nazi Germany, with its powerful fleet claimed primacy in the Mediterranean Seas from Great Britain.

The order to torpedo the «Helli», a light cruiser («airship» in interwar parlance), was given by the Italian commander of the Dodecanese, Cesare Maria De Vecchi, a leading figure in the Fascist Party of Italy who must have been aware of Italian dictator Benito Mussolini. The Italian submarine Delfino,» commanded by Lieutenant Commander (Giuseppe Aicardi) departed from the naval base in Partheni, Leros, on the evening of August 14, with the mission to attack enemy ships in Tinos, Syros and then block the Corinth Canal.

Απώλειες της Ελλάδας στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο

	Απώλειες	Προπολεμικά μεγέθη	Ποσοστό Απωλειών (%)
Ανθρώπινες απώλειες
Νεκροί (1940-1944)	475.000	7.335.000	6.5
Υλικές καταστροφές
Ζώα εργασίας	855.000	2.005.000	42.6
Πρόβατα, χοίροι πουλερικά	12.305.000	24.840.000	49,5
Δάση	5.000 Km2	19.180 Κm2	25
Οχήματα (επιβατικά, φορτηγά, λεωφορεία)	11.300	17.200	65,7
Οδικές γέφυρες (άνω των 6m)			90
Σιδηροδρομικό τροχαίο υλικό (ατμομηχανές, βαγόνια κ.λ.π.)	6.080	6.502	93,5
Σιδηροδρομικές γέφυρες (άνω των 10m)	96	96	100
Οικοδομές	401.000	1.730.000	23,2
Εμπορικά πλοία (μέχρι Απρίλιο 1945)	434	583	74,5

Πηγή: Αι θυσίαι της Ελλάδος στο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. εκδ. Υφυπουργείου Ανοικοδομήσεως. Αθήνα 1946

Η ΠΟΛΩΝΙΚΗ ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΑ: ΜΥΘΟΙ ΚΑΙ ΑΛΗΘΕΙΕΣ

Γενικά ακόμη και σήμερα πιστεύεται ότι η Πολωνία νικήθηκε πανεύκολα τον Σεπτέμβριο του 1939. Η παραπλανητική αυτή εντύπωση αρχικά ενισχύθηκε από την γερμανική προπαγάνδα, ένα ψευδές αφήγημα που κράτησε μέχρι το τέλος του Ψυχρού Πολέμου καθώς εκείνη την περίοδο η Πολωνική Εκστρατεία ελάχιστα απασχόλησε την αγγλοσαξωνική βιβλιογραφία. Η πραγματικότητα είναι ότι οι Πολωνοί αντιστάθηκαν με αποφασιστικό πείσμα και απαράμιλλη γενναιότητα εναντίον δύο σαφώς υπέρτερων, υλικά και αριθμητικά, αντιπάλων, ακόμη και όταν ήταν ήδη φανερό πως η χώρα είχε καταρρεύσει.Στο εξαιρετικό βιβλίο του, “First to Fight: The Polish War 1939”, ο διακεκριμένος ιστορικός Roger Moorhouse καταρρίπτει τους μύθους που επινόησαν η γερμανική και η σοβιετική προπαγάνδα για την εκστρατεία στην Πολωνία. Ας αναφέρουμε μερικούς από αυτούς, όπως και άλλα αξιοσημείωτα γεγονότα που έλαβαν μέρος στην πρώτη σύγκρουση του Β’ΠΠ.

A Poem to the Veterans of Kalamata, Buster Beckett, son of Private Doug (Joe) Beckett, RAOC

The olive groves are now deserted

Weary soldiers hide there no more

Waiting for night-time and the darkness

Praying that boats will reach the shore

 

Kalamata was their final destination

From here they could run no more

They were battle hardened and bloodied

Bearing the battle scars of war

The 1940 Epic

It is true that we, the Greeks, sense a particular feeling of emotion, whenever we recall in our memory the glorious events of 1940. Indeed, those great and enlightening events have sealed with indelible glory the historic evolution of the Hellenic Nation.

The Hellenic Nation is exceptionally proud for the great «NO», which the people as one person said to the enemy in the early morning hours of the historic day of the 28th of October 1940.

The League of Nations, to which all nations have entrusted their hopes for an enduring peace, had literally lost any substantial authority following the insularity-drawn withdrawal of the USA from the Organisation, followed by Italy in 1935, Germany in 1939, and for long suffered by the antagonism of the «peace loving» remaining Western Democracies, mainly the United Kingdom and France that failed to timely realise the potential of the war at hand.

The German campaigns in the Balkans (Spring 1941),CMH Pub 104-4

This publication replaces DA Pam 20-260, November 1953
Facsimile Edition, 1984, 1986
CENTER OF MILITARY HISTORY
UNITED STATES ARMY
WASHINGTON, D.C

FOREWORD

The purpose of this study is to describe the German campaigns in the Balkans and the seizure of Crete within the framework of Hitler’s military policy during the second year of World War II. The study is the first of a series dealing with large-scale German military operations in Eastern Europe; other historical studies such as Germany and Finland–Allies and Enemies in World War II, The Axis Campaign in Russia, 1941-45: A Strategic Survey, and German Army Group Operations in Russia will follow.

«The German Campaigns in the Balkans» is written from the German point of view and is based mainly on original German records and postwar military writings by Dr. Helmut Greiner, General Burkharth. Mueller-Hillebrand, and the late General Hans von Greiffenberg. The lessons and conclusions following each narrative have been drawn from the same German sources. (These records and manuscripts are listed in appendix III.) Material taken from U.S. and Allied sources has been integrated into the text, but specific cross references have been made only in those instances where these sources deviate from the German documents.

World War II Liberation of Greece: British Landings (October 1944)

Figure 1.–This RAF photograph was taken October 5, 1944. The caption reads, «RAF lands in Greece: The first arrival on the mainland of Greece of our firces, which included British labd forces and units of the Royal Air Force Regiment; met with a wildly enthusiastic welcome from the inhabitants. On a beach in Greece, BAC. Frank Harper, 160 Canongate, Edinburgh (left), and BAC Edward Carswell, Ivy Cottage, Stanley, Stoke-on-Trent, members of the RAF Regiment, share their early morning breakfast rations with a little Greek boy.» He seem to be enjoying breakfast with his new friends. Notice what looks to be a landing craft in the background.

The British Government was concerned about a Communist take over in Greece. The British wanted to invade Greece in early 1944, but were unable to interest the Americans who were focused on Normandy. They planned a series of small actions in the Agean. Operation Accolade focused on the Dodecanese Islands. Operation Hercules was planned to assault Rhodes.

WW2 Balkan Campaign – Yugoslavia

The Yugoslav army was regarded for one of the strongest in Europe. Its prestige was strengthened by glorious traditions of the Serbian army from two Balkan and the First World wars. That was however the army of ethnically homogeneous Serbia whereas in 1941 the army was comprised of soldiers of multinational Yugoslavia and within its ranks occurred all the contradictions splitting this country.

During the peacetime the Yugoslav army numbered about 150,000 men divided among 20 divisions. Mobilization plans foresaw formation of 31 divisions (28 infantry and 3 cavalry ones) as well as many border, fortress and auxiliary units; altogether 1.7 million men.  This large force had inadequate armaments, especially in anti-tank, anti-aircraft weapons and vehicles (only two tank battalions were available, which possessed only one modern tank). Partially modernized air forces had about 520 aircraft, and smallish navy apart from the Adriatic fleet also had its own air force, coastal defence and a large riverine flotilla.

WW2 – Conquest of Yugoslavia

First shots were fired yet before the midnight on 5 April 1941: German assault groups attacked several object along the Yugoslav borders. At 2:00 a German engineer group took by surprise the Yugoslav side of the Iron Gate and voided the Yugoslav plan to block the shipping on the Danube. At 5:00 German and Italian air forces set off for the action, and at 5:15 started the German attack on Skopje, Veles and Strumica. At 6:30 first aircraft from the German 4th Air Fleet flew over Belgrade.

WW2 – Balkan Catastrophe

In October 1940 the British command happened to withdraw some forces from North Africa to give aid to Greece, a rather moral one. The Greeks though proved to be inflexible beyond expectation, they had fought off advanced Italian divisions, driven them back, and close behind them entered Albania. The general situation in the Balkans was worsening week after week and the reinforcement of British expeditionary forces in Greece was becoming an urgent necessity. To the country of the Hellenes had been sent one of two brigades of the 2nd Armoured Division, two infantry divisions and a considerable part of aviation, 50,000 men altogether. A highland rifles brigade had to join them soon. In command was Gen. Henry Maitland Wilson.

Οι πρώτοι πεσόντες αξιωματικοί κατά τον ελληνοιταλικό πόλεμο

οι πρώτοι ανά βαθμό πεσόντες αξιωματικοί ήσαν…

• Υπολοχαγός Διάκος Αλέξανδρος του 4ου Συντάγματος Πεζικού, έπεσε την 1η Νοεμβρίου στην Τσούκα.
• Ανθυπολοχαγός Βλάχος Γεώργιος ή Απόστολος του 33ού Συντάγματος Πεζικού, έπεσε την 1η Νοεμβρίου στο Βέρνικ.
• Ταγματάρχης Μαντούβαλος Παναγιώτης του 50ού Συντάγματος Πεζικού, έπεσε την 17η Νοεμβρίου στον Μόραβα
• Λοχαγός Αποστολίδης Θεόδωρος του 50ού Συντάγματος Πεζικού, έπεσε την 17η Νοεμβρίου στον Μόραβα
• Αντισυνταγματάρχης Κεφαλόπουλος Χαράλαμπος του 18ου Συντάγματος Πεζικού, έπεσε την 21ή Νοεμβρίου στο Βράνεστε. Για τις συνθήκες θανάτου του διαβάζουμε από τις εκδόσεις Ιστορίας Στρατού: «…το 18ον Σύνταγμα Πεζικού, ανατρέψαν κατόπιν αγώνος τας εις περιοχήν Μπαμπάν εχθρικάς αντιστάσεις, προωθήθη μέχρι του υψώματος 1211, όπερ και κατέλαβε την 18.00, εκτοπίσαν τον πεισμόνως αντισταθέντα εχθρόν, συλλαβόν 7 αξιωματικούς μετά του διοικητού του τάγματος και 50 οπλίτας αιχμαλώτους. Αι απώλειαι του Συντάγματος ανήλθον εις 2 αξιωματικούς νεκρούς εξ ών ο ΥΠΟΔΙΟΙΚΗΤΗΣ του Συντάγματος Αντισυνταγματάρχης Κεφαλόπουλος Χαράλαμπος και 2 οπλίτας νεκρούς….», ΔΙΣ σελ. 61
• Αντισυνταγματάρχης Μαρδοχαίος Φριζής, έπεσε υπέρ Πατρίδος την 5η Δεκεμβρίου 1940 στην Πρεμετή, μαχόμενος από την πρώτη ημέρα του πολέμου. Μετά τον θάνατό του έλαβε προήχθη τιμητικώς στον βαθμό του Συνταγματάρχου.

 

 

4…Οι πρώτοι Ιταλοί αιχμάλωτοι – Αλπινιστές της ΤΖΟΥΛΙΑ
Διαβάζουμε από τις εκδόσεις Ιστορίας Στρατού «…Κατά την νύκτα 28ης προς 29ην Οκτωβρίου, οργανωθείσα υπό του υποτομέως (ΣΗΜ. δεξιό πλευρό αποσπάσματος Πίνδου του Σ/χου Δαβάκη) επιδρομή κατά του κατεχομένου υπό των Ιταλών χωρίου Γράμμος, είχεν ως αποτέλεσμα την σύλληψη 11 Αλπινιστών και ενός βαρέως τραυματία αξιωματικού.» ΔΙΣ, σελ123.

Εκθεση δράσεως των Ευελπίδων 1940-1945

ΣΥΝΤΟΜΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ
ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΔΡΑΣΕΩΣ ΤΩΝ ΕΥΕΛΠΙΔΩΝ
ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΔΟ 1940-45

Α. ΕΛΛΗΝΟΪΤΑΛΙΚΟΣ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΟΓΕΡΜΑΝΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ – ΜΑΧΗ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ (28 Οκτωβρίου 1940 – 31 Μαΐου 1941)
1. Παραμονές του Πολέμου
Λίγες μέρες πριν από τον ύπουλο τορπιλλισμό του Καταδρομικού «Έλλη» από ιταλικό υποβρύχιο, στο λιμάνι της Τήνου (15 Αυγ. 1940) κι’ ενώ τα σύννεφα του πολέμου συσσωρεύονταν απειλητικά στον ουρανό της Ελλάδος, 289 απόφοιτοι Ευέλπιδες ορκίστηκαν (10 Αυγ. 1940) ως Ανθυπολοχαγοί ενώπιον του τότε βασιλιά Γεώργιου Β΄. Ήταν η τάξη του 1940. Δυόμηση δε μήνες αργότερα (παραμονές του πολέμου) φοιτούσαν στη ΣΣΕ τρεις (3) Τάξεις, σύμφωνα με τον ισχύοντα τότε Οργανισμό της:
– Η νεοπροαχθείσα ΙΙΙη Τάξη (από το φθινόπωρο του 1938).
– Η νεοπροαχθείσα ΙΙη Τάξη (322 μαθητές) από 29 Οκτωβρίου 1939.
– Η μόλις εισαχθείσα Ιη Τάξη (326 μαθητές) από 2 Οκτωβρίου 1940.
Υπόψη ότι σε κτίριο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας λειτουργούσε ταυτόχρονα και η «Στρατιωτική Σχολή Αξιωματικών Σωμάτων και Υπηρεσιών» (ΣΣΑΣΥ) με 109 συνολικά μαθητές των ειδικοτήτων: Υγειονομικού, Διαχειρίσεως, Στρατολογίας και Αυτοκινήτων. Επίσης δε στις εγκαταστάσεις της Σχολής στρατωνίστηκε από τον Νοέμβριο του ‘40 ο Ουλαμός Εφέδρων Αξιωματικών.

Politics and Military Advice: Lessons from the Campaign in Greece 1941

By Squadron Leader David Stubbs

This paper suggests that the British decision to become involved in Greece, with a token RAF force in November 1940, helped set in train a series of events which ultimately led to the disastrous joint and coalition venture, where the military desire to satisfy the political appetite for grand strategy caused some commanders to ignore their own assessments that intervention was likely to fail without adequate air support. The paper will show how political pressure was applied to the military commanders and how their objections were gradually eroded so that they began to ignore their own rational analysis and come to believe that the impossible was possible, with ruinous consequences in terms of men and equipment.

The Battle of Crete, Greek Army History Directorate, Athens 2000

The Battle of Crete, the subject of this volume, is the final act of the war drama that resulted in the occupation of Greece by the German and Italian forces.

The loss of the Battle of Crete by the British forces which were assembled in the island in a disorganized condition and, in some cases, without weapons after their struggle in mainland Greece, was largely due to total lack of air support and poor means of antiaircraft defense. Lack of coordination in the defense efforts of the British forces, the result of the destruction of the communication means of the British command with its subordinated forces from the very first hours, also contributed greatly to the unfortunate outcome of the battle.

The Greek units, hastily organized, with only very limited arms and equipment, as well as the voluntary participation of the local populace of Crete in the struggle, could not prevent the inevitable, despite their acts of heroism.

Επιμνημόσυνος λόγος υπέρ του ήρωα υπολοχαγού Αλεξάνδρου Διάκου

του αντισυνταγματάρχη Ιωάννη Καραβία
«Αείμνηστε Λοχαγέ Διάκε,

Την 31 ην Οκτωβρίου 1940 ήτανε μια παγερή βραδιά όταν σε συνάντησα στις βουνοπλαγιές της Ζούζουλης, στη διάβαση του Γράβου.
Ήτανε η ώρα 9 το βράδυ- τις κρίσιμες εκείνες στιγμές για την πατρίδα μας- και σκοτεινιά βαριά.
Έτρεξαν όλοι οι αξιωματικοί της διλοχίας του 4ου Συντάγματος που ήρχετο από τα Γρεβενά – προς ενίσχυσιν του αποσπάσματος Δαβάκη- κοντά μου να μάθουν τα νέα.
Ξαφνικά με πιάνει από το χέρι σφιχτά, ένας ψηλός και ωραίος νεαρός αξιωματικός και με ρωτά:
-Κύριε ταγματάρχα δεν είσαι συ ο διμοιρίτης στη Σχολή Ευελπίδων;
Αμέσως ανεγνώρισα το ζωηρό Δωδεκανησόπουλο το λεβεντόκορμο εύελπι Αλέξανδρο Διάκο.
-Ναι εγώ είμαι του απάντησα.
Και γυρίζω προς όλους για να τους καθησυχάσω και τους είπα: Αι επιχειρήσεις πάνε καλά.
-Την ξέρουμε την απάντηση μου απήντησε. Αύριο όμως θα τους δείξουμε των Μακαρονάδων. Και πλησιάζοντάς με στο αυτί μου είπε:
«Μια χάρη θέλω: Να βάλεις εμένα μπροστά..»

Η ιστορία του υπολοχαγού Αλέξανδρου Διάκου, Κ. Τριανταφυλλίδης

Ο πρώτος Ελληνας νεκρός αξιωματικός: Αλέξανδρος Διάκος, υπολοχαγός Πεζικού, Δωδεκανήσιος
Η ιστορία της θυσίας γραμμένη από τον Κώστα Τριανταφυλλίδη πολεμικό ανταποκριτή (1940-41)

«Ψηλά πάνω στο Λυκοκρέμασμα, καθώς μεσημέριαζε και ο ουρανός καθάριος πια και ολογάλανος, γελούσε σαν ανοιξιάτικος, και η φάλαγγα ξετυλιγμένη στη βουνοκορφή, συνέχιζε τη γρήγορη πορεία της, αντήχησε ακόμη ψηλότερα, στο δροσερό αέρα, ένα βουητό που ολοένα ζύγωνε και δυνάμωνε. Φτερά μετάλλινα αστράψανε στον ήλιο.

Φαντάροι, πυροβολητές και καβαλλάρηδες, με σηκωμένο το βλέμμα, κοιτούσανε περίεργοι και ανήσυχοι.

-Τι να είναι τάχα; Δικά μας ή εχθρικά;

-Έχουνε σταυρό στην ουρά. ελληνικά είναι!..

-Είναι ιταλικά βομβαρδιστικά, είπε με ήρεμη βεβαιότητα ένας μελαχρινός νέος.

Στις επωμίδες του είχε τα δυο αστέρια του υπολοχαγού και από την ανοιχτή χλαίνη του, στο χιτώνιό του επάνω, φαινότανε το σήμα με τα ανοιχτά φτερά του επίκουρου παρατηρητή.

Η ιταλική αεροπορία το 1940

H ΙΤΑΛΙΚΗ ΑΕΡΟΠΟΡΙΑ ΣΤΗ XEIMEPINH ΕΠΙΘΕΣΗ TOY ΜΟΥΣΟΛΙΝΙ TO 1940

Του Γιώργου Χαραλαμπόπουλου

H πρώτη φάση της ιταλικής επίθεσης κατά της Ελλάδας τον Οκτώβριο του 1940 απέτυχε. Στα άγνωστα παρασκήνια της ιταλικής στρατιωτικής ηγεσίας, η ευθύνη βάρυνε ολοκληρωτικά το όπλο της αεροπορίας. Διάφορα ντοκουμέντα, προερχόμενα από τις εκθέσεις και τις αναφορές των Ιταλών στρατηγών, αλλά και από το χώρο
του αεροπορικού τύπου, μας δίνουν την εικόνα της δράσης της Ιταλικής Αεροπορίας και τις ενέργειες της αεροπορικής ηγεσίας.

Σύμφωνα με τις εκθέσεις του αρχηγού των ιταλικών δυνάμεων στην Αλβανία στρατηγού Βισκόντι Πράσκα, η επίθεση κατά της Ελλάδας προέβλεπε τέσσερις βασικές ενέργειες. Επιχειρήσεις στα ελληνικά σύνορα, κατάληψη της Κέρκυρας, μαζική αεροπορική δράση και συγκέντρωση και προώθηση των ενισχύσεων. Από αυτές, ενώ οι επιχειρήσεις άρχισαν ευνοϊκά, ούτε η Κέρκυρα καταλήφθηκε, ούτε ενισχύσεις συγκεντρώθηκαν.

Υπολοχαγός Πεζικού Διάκος Αλέξανδρος

Ο πρώτος νεκρός αξιωματικός του ελληνοϊταλικού πολέμου

Ο Α­λέ­ξαν­δρος Διά­κος γεν­νή­θη­κε το 1911 στη Χάλ­κη της Ρό­δου. Τό­τε το νη­σί βρι­σκό­ταν υ­πό ι­τα­λική κα­το­χή και ο Α­λέ­ξαν­δρος, α­πό μι­κρό παι­δί γα­λου­χή­θη­κε με τον πό­θο και τα ι­δα­νι­κά της λευ­τε­ριάς.  Την πε­ρί­οδο αυ­τή τα Δω­δε­κά­νη­σα βρί­σκο­νταν υ­πό τον ι­τα­λι­κό ζυ­γό. Ο Α­λέ­ξαν­δρος, γεννή­θη­κε και με­γά­λω­σε με τον πόθο για τη λευ­τε­ριά της ι­διαί­τε­ρης πα­τρί­δας του και την εν­σω­μά­τω­σή της στη Μη­τέρα Ελ­λά­δα. Α­πό μι­κρό παι­δί κιό­λας, μα­θη­τής Γυ­μνα­σί­ου α­ντι­δρού­σε στις ι­τα­λι­κές δια­τα­γές και α­πα­γο­ρεύ­σεις. Χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό πα­ρά­δειγ­μα, σε μια ε­πέ­τειο της 25^ης Μαρ­τί­ου κα­τέ­βα­σε την ιτα­λι­κή σημαί­α που κυ­μά­τι­ζε στο προ­αύ­λιο του Γυ­μνα­σίου του και ύ­ψω­σε τη Γα­λα­νό­λευ­κη· ή­ταν μια με­γά­λη πρά­ξη, α­πό έ­να μι­κρό παι­δί.

Το 1929 φεύ­γει α­πό το νη­σί και φθά­νει στην Α­θή­να, ό­που και κα­τα­τάσ­σε­ται στην Στρα­τιω­τι­κή Σχο­λή των Ευελ­πί­δων. Α­πό ε­κεί α­πο­φοι­τά και ε­ντάσ­σεται στις τά­ξεις του Ελ­λη­νι­κού Στρα­τού το 1934, ο­νο­μα­ζό­με­νος Αν­θυ­πο­λο­χα­γός Πε­ζι­κού.

Η κή­ρυ­ξη του πο­λέ­μου βρίσκει τον Διά­κο στο βαθ­μό του Υ­πο­λο­χα­γού, να υ­πη­ρε­τεί στην Πίν­δο. Ο ί­διος ζή­τη­σε να με­τα­βεί στο μέ­τω­πο. Ο Α­λέ­ξανδρος πί­στευε πως ήταν η ευ­και­ρί­α να α­πο­δεί­ξει γι’ α­κό­μη μια φο­ρά στον ι­τα­λό κα­τα­κτη­τή, πως «του Έλ­λη­νος ο τρά­χη­λος ζυγό δεν υ­πο­μέ­νει». Ο Διά­κος ο­ρί­ζε­ται διοι­κη­τής του 2^ου Λό­χου του 4^ου Συ­ντάγ­μα­τος Πε­ζι­κού και ρί­χνε­ται στην πρώ­τη και τε­λευ­ταί­α του μά­χη.

ABRIDGED HISTORY OF THE GREEK–ITALIAN AND GREEK–GERMAN WAR 1940–1941: 8- THE CONDUCT OF THE BATTLE – THE COLLAPSE OF THE DEFENCE AND THE EVACUATION OF THE ISLAND OF CRETE

The  German  Preparatory  Bombardments  and  the  Results

1. The preparation of the German attack with view to the occupation of Crete had essentially begun as of April 16, that is, since the VIII German Airforce Corps had taken action to destroy or impede the movement of the allied vessels sailing in the Eastern Mediterranean. Within the scope of this action, the ports of Souda and Irakleio had already been subjected to air attacks.

As of May l4, however, systematic bombardment commenced, in accordance with the German plan. The main targets were the airfields of Maleme, Rethymno (Pigi), and Irakleio (Rousses), the ports of Souda and Irakleio, the Antiaircraft pill boxes and the towns of Hania, Rethymno and Irakleio. At the same time, aircraft that were constantly patrolling, forbade ships to approach the shores of Crete. From May 14 to 18, merchant ships of 36,000 tons capacity were sunk at sea on their way to Crete, as were the Greek destroyer ‘Leon’ and the British corvette ‘Salvia’.

1. As a result of this activity, the ships no longer approached or unloaded their cargo in Souda harbour during the day. The ships approached Crete at night only, sailing in the harbour of Souda at midnight to unload and sailing away on the same night. However, in order to achieve this, it was necessary to use ships that would be able to develop a high speed, that is, cruisers and destroyers, so that the demands of the situation could be met (arrival, unloading and departure) within the available limited space of time.

ABRIDGED HISTORY OF THE GREEK–ITALIAN AND GREEK–GERMAN WAR 1940–1941: 7- THE PREPARATIONS AND THE PLANS OF OPERATIONS OF THE ADVERSARIES

The  Strategic  Importance  of  the  Island  of  Crete 

1. The island of Crete lies in the centre of the eastern basin of the Mediterranean, on the cross-roads of the air and sea lines of communication, from east to west and from north to south or vice versa. Thus, it constitutes an excellent base for aeronautical operations in every direction and the power that occupies it secures the control of all communications in the Mediterranean. These characteristics lend particular strategic importance to the island.

A natural consequence of this strategic importance was that, since the beginning of the Second World War, Crete was of interest both to the British and Hitler.

ABRIDGED HISTORY OF THE GREEK–ITALIAN AND GREEK–GERMAN WAR 1940–1941: 6 – THE BATTLES IN CENTRAL AND WESTERN MACEDONIA-THE WITHDRAWAL AND THE CAPITULATION OF THE EPIRUS ARMY-THE WITHDRAWAL OF THE BRITISH AND THE COMPLETION OF THE OCCUPATION OF GREECE BY THE GERMANS (April 9 – May 8, 1941)

Final Gleams of the Epirus Epopee

(Sketch-map no. 20)

1. The Greek Army, in the Albanian Theatre of Operations, after its victorious struggles and its advance deep into the northern Epirus territory, was confined, during the months of January and February 1941, to static fighting, mainly due to the extreme severity of the winter. From March 9 to 26, it had confronted the ‘Spring’ attack of the Italians with success and retained the occupied territory.

Despite the fatigue and the hardships of war, the Greek Army preserved its high morale and aimed at new successes.

Since March 27 and until the German attack of April 6, the situation in the Theatre of Operations did not present any significant changes. The war activity was mainly confined to artillery and patrol action, in order to maintain contact. The conduct of a few local operations in the sector of the Western Macedonia Field Army Section (WMFAS) was an exception aiming mainly at the improvement of the occupied positions.

ABRIDGED HISTORY OF THE GREEK–ITALIAN AND GREEK–GERMAN WAR 1940–1941: 5 – THE GERMAN ATTACK AGAINST GREECE AND THE FIGHTING IN EASTERN MACEDONIA AND THRACE (April 6 to 9, 1941)

The  German  Threat

1. Once Hitler decided to turn against Russia, in the summer of 1940, the Balkan Peninsula became of special strategic importance for the Germans. The occupation of the Balkan peninsula constituted a necessary condition for the assumption of this campaign, in order to safeguard the German Armies that would be operating eastwards, from the south.

The occupation of the Balkan Peninsula was also supported by the argument that, the presence of strong German forces would force Turkey to join the Axis or at least to reinforce its neutrality. Furthermore, it would secure the oil-wells of Romania, which were very important for the conduct and spreading of the war, from possible British air raids which would make use of the airfields in Greece for that purpose. What is more, the descent of the Germans to the Balkan peninsula was bound to prevent the unfortunate consequences of a possible failure of the Italian attack against Greece, according to the estimate of the German General Staff.

ABRIDGED HISTORY OF THE GREEK–ITALIAN AND GREEK–GERMAN WAR 1940–1941: 4 – THE GREEK ARMY WINTER OPERATIONS AND THE ITALIAN GREAT “PRIMAVERA”(SPRING) ATTACK ( January 7 until March 26, 1941 )

 The General Military Situation in the beginning of 1941 ( Sketch-map no. 13 )

175. As previously mentioned in the development of operations until this point, on November l4, the Greek forces undertook to launch a general counter-attack throughout the entire Albanian Theatre of Operations. After a two-month hard struggle under extremely adverse weather conditions and despite the stubborn resistance and the continual reinforcement of the enemy with new units, they managed to repulse the Italians far beyond the Greek-Albanian borders, from 30 to 50 kilometres inland, and were able to reach the general line of Himara-Boliena-Tserevonda-Soukagora mountain-Kamia mountain-Pogradetz.

The general disposition of the Greek forces on the evening of January 6, 1941, was the following:

-In the Southern Sector, the A’ Army Corps, with its HQ at Dervitsani, had been set up defensively in the zone from Himara to mount Debelit and had the III, VIII and II Divisions at its disposal in the direction west to east.

-In the Central Sector, the B’ Army Corps, with its HQ at Premeti, continuing its offensive operations, occupied the zone from the valley of Aoos river (included) to Tomoros mountain and had the I, XV and XI Divisions at its disposal in the direction south to north.

ABRIDGED HISTORY OF THE GREEK–ITALIAN AND GREEK–GERMAN WAR 1940–1941: 3 – THE GREEK COUNTER-ATTACK AND THE ADVANCE OF THE ARMY ON THE NORTHERN EPIRUS TERRITORY (November 14, 1940 until January 6, 1941)

Intentions of the General Headquarters regarding Future Operations

(Sketch-map no. 8)

91. During the first period of war and after the containment of the Italian offensive and the favourable outcome of the operations conducted by the Greek Army, the General Headquarters began to examine the question of the line which would have to be occupied and secured before the advent of winter, whereupon serious resupply difficulties were bound to occur. Various solutions were considered to that effect. In the end, the decision taken was to move all Greek forces west of the Pindos mountain bulk and to secure their resupply by using the carriage road of Koritsa-Erseka-Mertzani-Ioannina.

This solution was selected, because it would greatly facilitate the resupply of the forces allocated to the mountainous areas. Moreover, it presented an additional advantage, i.e. the capacity to transport troops from one part of the Theatre of Operations to the other rapidly, as compared to the long stretch of road, used up until then, that travelled through Koritsa-Kastoria-Grevena-Kalambaka-Metsovo-Ioannina-Elea.

ABRIDGED HISTORY OF THE GREEK–ITALIAN AND GREEK–GERMAN WAR 1940–1941: 2 – THE SITUATION AND THE PLANS OF ACTION OF THE ADVERSARY FORCES. THE COMMENCEMENT OF THE GREEK – ITALIAN WAR AND THE OPERATIONS IN EPIRUS AND WESTERN MACEDONIA ( 28 October to 13 November 1940 )

Political and Military Situation on the Eve of the Italian Attack

1. By October l940, Belgium, Luxembourg, the Netherlands, Denmark, Norway and Poland, had already been occupied by the Powers of the Axis.

Britain, which had managed to salvage, after the disaster of Dunkirk, only the manpower of its expeditionary force in France, had been left to fend for itself and the threat of an invasion on its home territory had not been fully averted, despite the resistance and victories of the British Airforce.

In Africa, the Italians were pressing the British. British Somalia had been taken, while, along the borders of Abyssinia and English-Egyptian Sudan, the Italians had recorded important successes.

Furthermore, the entrance of Italy in the war, on the side of Germany, and the capitulation of France, had rendered the Allied transport network towards the Mediterranean both unsafe and awkward.

Neither Russia, nor America had yet got involved in the conflict. On October 12, 1940, President Roosevelt had defined the two fundamental principles of the United States foreign policy. Namely, the protection of the entire Western Hemisphere by American forces and the continuation of all types of aid towards Britain, except for the dispatch of troops.

ABRIDGED HISTORY OF THE GREEK–ITALIAN AND GREEK–GERMAN WAR 1940–1941: 1- CAUSES AND PRETEXTS FOR WAR-DEFENCE MEASURES IN THE GREEK TERRITORY UNTIL THE EVE OF THE ITALIAN ATTACK

 The  Military  and  Political  Situation  in  the  Balkan Peninsula in  the  Beginning  of 1939 and the Expansionist Aspirations of Italy

  1.In July, l923, after the Treaty of Lausanne, Greece strove to organise the country and restore it from the ruins of the First World War and the Asia Minor Expedition. The enormous problem of the reception, relief and rehabilitation of approximately one and a half million expatriate refugees from Eastern Thrace and Asia Minor demanded an immediate solution. Furthermore, other vital issues  that needed to be dealt with, were the reorganisation of the army, the economic recovery and the restoration of order in internal political affairs.

The primary concern of the foreign policy was to secure the territorial integrity and to safeguard the national independence. Initially, Greece sought to fulfil this aim within the bounds of the general guarantees, offered by the charter of the League of Nations (LoN). However, when the collective security system and the LoN mechanisms proved powerless to guarantee the right of national inviolability, the rendering of justice and peace to the smaller countries, Greece was forced to resort to the old-fashioned practice of balance of forces and to the direct communication among the countries. Thus, after a five-year diplomatic isolation, Greece began to exercise a policy that sought to broaden the co-operation with its neighbours, in order to solve existing differences and pending issues. These acts led to the reinforcement of the bipartite ties between states and a series of friendship pacts were signed with Balkan and non Balkan states, as follows:

10 Bloodiest Battles of World War II

From 1939 to 1945, the largest conflict the world has ever known raged on relentlessly. Beginning in Europe, before taking in Asia, Africa, America and the Pacific, World War Two saw over 60 million deaths and countless lives blighted. Bloodshed had never been seen on such a scale before. Even World War I — whose fatalities numbered 35 million — did not witness the same level of sheer destruction, meted out on all sides, throughout the early 1940s. What follows are the bloodiest battles of World War Two — a startling reminder, if one were needed, that war can indeed be hell.

Οι Ελληνικές Δυνάμεις στη Μέση Ανατολή

Συγκρότηση Ελληνικών Ένοπλων Δυνάμεων Μ. Ανατολής.

Ή Ελληνική Κυβέρνηση, από των πρώτων ήμερων της αφίξεώς της εις Αίγυπτο, επιδόθηκε εις το έργο της συγκροτήσεως νέου στρατού, με την βοήθεια των Βρετανών συμμάχων, διά την συνέχιση του αγώνος τής Ελλάδος κατά των κατακτητών {15 Ίουν. 1941}. Την δύναμη των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων Μ. Ανατολής απετέλεσαν:

α. Τα διασωθέντα εις Αΐγυπτο, μετά τών βρεταννών, τμήματα του Ελληνικού Στρατού μετά την αποχώρηση εκ Κρήτης.

β. Τα διασωθέντα σκάφη του Πολεμικού Ναυτικού.

γ. Το μεταφερθέν εξ Ελλάδος εις Μ. Ανατολή προσωπικό της Πολεμικής Αεροπορίας.

δ. Τα συγκροτηθέντα εις Αΐγυπτον, προ τής αφίξεως τής Ελληνικής Κυβερνήσεως, ένοπλα τμήματα Φάλαγγα Ελλήνων Αιγύπτου και Δωδεκανησιακό Τάγμα, εξ εθελοντών τής πολυαρίθμου εις Αίγυπτο Ελληνικής παροικίας.

Η πολεμική δράση του αντισυνταγματάρχη Φριζή και η συντριβή της Ιταλικής Μεραρχίας Τζούλια

Η άμυνα του μετώπου Ηπείρου είχε ανατεθεί εξ ολοκλήρου στην 8η Μεραρχία. Η γραμμή αμύνης άρχιζε στα αριστερά από τα παράλια σύνορα Ελλάδος-Αλβανίας και στα δεξιά στηριζόταν στον Σμόλικα.

Η διαταγή της 23ης Σεπτεμβρίου του 1940 καθόριζε ότι η Μεραρχία απεφάσισε να παρασύρει τον αντίπαλο επί της άριστα οργανωμένης τοποθεσίας Ελαία-Καλαμά κι από εκεί με αντεπιθέσεις να τον απορρίψει πέραν των συνόρων. Το σχέδιο όριζε ότι οι μονάδες προκαλύψεως θα εκτελούσαν μαχόμενες υποχωρητικούς ελιγμούς μέχρι την γραμμή αμύνης παρασύροντας στην υποχώρησή τους τον εχθρό. Εκεί, οι μονάδες προκαλύψεως θα περνούσαν στα μετόπισθεν σαν εφεδρείες. Τονίζουμε ότι η την 27η Οκτωβρίου η 8η Μεραρχία ήταν  πανέτοιμη και πλήρως επιστρατευμένη. Μάλιστα δε το 39ο Σύνταγμα Ευζώνων Μεσολογγίου είχε προεπιστρατευθή και επορεύετο προς την Ήπειρο για να ενταχτεί στην 8η Μεραρχία ενώ την 28η Οκτωβρίου ήταν στο Αγρίνιο.

Short account of the Greek Epopee of 1940

Introduction

Sixty years have gone by since the Second World War (WW II) storm hit Greece in 1940, bringing her untold suffering until her 1944 liberation with the help of her Allies. WW II broke out in Europe on 1 September 1939, with the German invasion of Poland, which she occupied the same month. Austria and Czechoslovakia had previously come under complete German control without resistance.

When on 28 October 1940 Italy attacked Greece, the Battle of Britain was just over and the UK troops had retreated from Europe at Dunkirk. At this time a Peace Agreement was in force between the Soviet Union and Germany. The Battle of Greece, initially against the unprovoked Italian attacks from 28 October 1940 onward and later on the German invasion from 6 April 1941 onward, lasted altogether 216 days. This unexpectedly very long and stanch Greek fight back caused international astonishment, general admiration and praise, manifested in many ways. It was something magnificent and rightly considered as a Greek miracle. Peter Young, in his book «WORLD ALMANAC BOOK OF WW II» reports that the Axis occupied France in 45 days, in spite substantial British military support; Belgium in 18 days; Holland in 5 days, while Denmark submitted in 12 hours and Bulgaria, Rumania and Albania succumbed without a fight.

WW2-Italian offensive ; Greece says «NO»

Ochi! Greek volunteers marching from Athens to the front. This picture illustrates very well the moods after the Italian invasion.

The Italian fascism saw the Balkans as a natural area of its expansion, either through direct conquest of certain lands (Dalmatia, Ionian Islands) or through their political and economical subordination. However the results of this policy were weak: apart from occupation of Albania closer relations were established only with Hungary. Their basis was in common hostility towards Yugoslavia and in Budapest’s seeking some balance to the III Reich, especially after the annexation of Austria and dismemberment of Czechoslovakia. In April 1939 Benito Mussolini, who unlike Adolf Hitler had gained nothing from creation of the Axis Rome-Berlin, and inspired by his foreign minister, count Galeazzo Ciano, decided to annect Albania. Out of Mussolini’s crippled conquests this was probably the most bizarre one. Italian expeditionary forces were created literally hastily. They had no combat experience, no adequate equipment, no precise orders and they almost blundered in face of the chaotic Albanian defence. Only the faint-heartedness of the Albanian king Zog I, as well as corruption and treason among his many ministers and generals, caused, that Albania was eventually occupied. This operetta-style invasion had brought to the Italian king, Victor Emmanuel III, yet another title – the King of Albania, to the Italian industrialists – an opportunity of unlimited exploitation of the country, and to the Italian military – a bridgehead for further conquests. But the real beneficiary was count Ciano, who practically had got his own appanage principality.

Η προπαρασκευή του Ελληνικού Στρατού 1923-1940

Η Προμήθεια Πολεμικού Υλικού

Ο ελληνικός Στρατός την επόμενη της Μικρασιατικής Καταστροφής του 1922 βρέθηκε χωρίς πολεμικό εξοπλισμό. Ολόκληρο σχεδόν το κατάλλη­λο και εύχρηστο υλικό της ελληνικής Στρατιάς Μικράς Ασίας περιήλθε στους Τούρκους και οι Μονάδες της που επαναπατρίστηκαν στερούνταν οποιοσ­δήποτε πολεμικής αξίας. Εξαίρεση αποτελούσε η Στρατιά του Έβρου, που συγκροτήθηκε εσπευσμένα, χάρη στην οποία αποτράπηκαν μεγαλύτερες συμ­φορές. Όμως και αυτή η Στρατιά υστερούσε αρκετά σε ποσότητα, ποιότητα και ομοιογένεια οπλισμού και λοιπού υλικού εκστρατείας.

Παράλληλα με το μεγάλο πρόβλημα της ανασυγκροτήσεως του Στρατού, οι μετά το 1923 Ελληνικές Κυβερνήσεις είχαν και το οξύτατο πρόβλημα της ανορθώσεως των ερειπίων που είχαν συσσωρευτεί «εκ του μακρού πολέμου 1916 -1922» και, ιδιαίτερα, την αποκατάσταση του 1,3 εκατομμυρίου καταστραμμένων προσφύγων. Οι οικονομικές εξάλλου δυνατότητες της Χώρας ήταν αρκετά περιορισμένες. Και καθώς ήταν επόμενο, για την ανασυγκρότη­ση του Στρατού διατέθηκε στην περίοδο 1923 – 1934 το ποσό των 3 δισεκα­τομμυρίων (χρυσών) δραχμών, ενώ για την αποκατάσταση των προσφύγων, τα έτη 1922 – 1930, το τεράστιο ποσό των 20,3 δισεκατομμυρίων δραχμών.

Δαβάκης Κωνσταντίνος, συνταγματάρχης Πεζικού (1897-1943)

Συνταγματάρχης Δαβάκης Κωνσταντίνος

Ο Κωνσταντίνος Δαβάκης ήταν Έλληνας στρατιωτικός, συνταγματάρχης πεζικού και ήρωας του Ελληνοϊταλικού πολέμου του 1940. Γεννήθηκε στα Κεχριάνικα Λακωνίας το 1897 και πέθανε στην Αδριατική θάλασσα τον Ιανουάριο του 1943. Ήταν γιος του δασκάλου Δικαίου Ντάβου Δαβάκη. Πήγε στο Δημοτικό σχολείο της Κίττας και το 1906 εισήχθηκε στο Σχολαρχείο Κίττας. Σε ηλικία δέκα ετών του δόθηκε η αφορμή ότι έπρεπε να γίνει αξιωματικός. Όπως περιγράφει ο ίδιος: «…Ο καπετάν Γέρμας (Ανθυπολοχαγός Τσοτάκος) είχε σκοτωθεί στα Μακεδονικά. Ένα μεσημέρι, ο πατέρας μου έφερνε την εφημερίδα στη Ρούγα του χωριού και την εδιάβαζε. Ήμουνα τότε 10 χρονών… Από τότε μου γεννήθηκε η ιδέα να μπω στη Σχολή των Ευελπίδων, να γίνω Αξιωματικός!…»

Τον Σεπτέμβριο του 1913 μπήκε στην Σχολή των Ευελπίδων από την οποία αποφοίτησε και ονομάστηκε ανθυπολοχαγός πεζικού την 1 Οκτωβρίου 1916. Συμπλήρωσε την κατάρτιση του στη γαλλική Σχολή Αρμάτων, στις Ανώτερες Σχολές Πολέμου Αθηνών και Παρισίων. Έλαβε μέρος στο Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο (Μακεδονικό Μέτωπο – μάχες Σκρα και Δοιράνης), όπου και υπέστη βαρεία βλάβη η υγεία του από την επίδραση των ασφυξιογόνων αερίων. Προβιβάστηκε επί ανδραγαθεία σε λοχαγό  (1918). Έλαβε μέρος στην Μικρασιατική Εκστρατεία και διακρίθηκε στην μάχη των υψωμάτων του Αλπανός (Ιούλιος 1921) και τιμήθηκε με το Χρυσό Αριστείο Ανδρείας. Μεταξύ 1922 και 1937 υπηρέτησε ως επιτελάρχης της 2ης Μεραρχίας και του 1ου Σώματος Στρατού, φοίτησε και δίδαξε σε στρατιωτικές σχολές και ασχολήθηκε με την συγγραφή διατριβών σχετικών με την στρατιωτική ιστορία και την τακτική των τεθωρακισμένων, έργο που συνέχισε αργότερα ως απόστρατος (Ο στρατός του μέλλοντος,1939). Αντισυνταγματάρχης από το 1931, αποστρατεύθηκε για λόγους υγείας (έπειτα από μακρές αναρρωτικές άδειες) στις 30 Δεκεμβρίου του 1937 και μετατάχθηκε στην κατάσταση της πολεμικής διαθεσιμότητας.

Ο συνταγματάρχης Δαβάκης ήταν παντρεμένος με την Καλλιόπη Σταρόγιαννη που καταγόταν από τη Μαγούλα Σπάρτης.

Πώς η ΜΑΡΙΤΑ έπληξε τον ΜΠΑΡΜΑΡΟΣΑ

Η γερμανική εκστρατεία στα Βαλκάνια – «Επιχείρηση ΜΑΡΙΤΑ» – καθυστέρησε την εισβολή στη Ρωσία – «Επιχείρηση Μπαρμπαρόσα» με καταστροφικές συνέπειες. Ο καιρός, η Γιουγκοσλαβία, η αντίσταση της Ελλάδος. Ο ρόλος της Κρήτης. Τι έγραψαν οι στρατηγοί του Χίτλερ.
Είναι γνωστό, ότι ο Χίτλερ δυσαρεστήθηκε σφόδρα, όταν ο Μουσολίνι του ανήγγειλε, το πρωί της 28/10/1940, την έναρξη της επιθέσεως κατά της Ελλάδος, γιατί φοβήθηκε ότι η ιταλική επίθεση θα έδινε στους Βρετανούς το πρόσχημα για την εγκατάστασή τους στην Ελλάδα, πράγμα που θα παρεμπόδιζε την επιχείρηση Μπαρμπαρόσα, που ήδη αυτός σχεδίαζε, αφού, θα δημιουργούσε απειλή για τις πετρελαιοπηγές της Ρουμανίας, από τις οποίες εξηρτάτο η γερμανική εκστρατεία προς Ανατολάς. Εξάλλου, η τυχόν δημιουργία ενός βαλκανικού μετώπου στα νώτα των μαχόμενων στο ρωσικό μέτωπο στρατιών μπορούσε να έχει τις μοιραίες συνέπειες που είχε το μέτωπο αυτό κατά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Το πρόβλημα επιδεινώθηκε για τον Χίτλερ με την ήττα των ιταλικών στρατευμάτων από τον ελληνικό στρατό, καθώς τώρα φαινόταν καθαρά, ότι οι Ιταλοί κάθε άλλο παρά ήταν σε θέση να εκκαθαρίσουν την κατάσταση στα Βαλκάνια. Γι’ αυτό και ο Χίτλερ εξέδωσε την Κατευθυντήριο Διαταγή υπ’ αριθμόν 20 Επιχείρηση Μαρίτα της 13/12/1940, όπου αναφέρει επί λέξει τα εξής:

German Antiguerrilla Operations in the Balkans (1941-1944)

FOREWARD

The purpose of this study is to describe briefly the German campaign against the guerrillas in the Balkans during the period of the European Axis occupation, from the end of hostilities against Greece and Yugoslavia in April 1941 to the capture of Belgrade by the Soviet forces and the Partisans in October 1944. The activities of Germany’s Italian, Bulgarian, Croatian, and other allies, as well as the British, Soviet, and United States forces in the area, are treated only to the extent that they affected German operations. In sequence of time, this study is a continuation of Department of the Army CMH Pub 104-18, The German Campaigns in the Balkans (Spring 1941), of November 1953.

The material for this study was obtained from German military records now in the custody of The Adjutant General, Department of the Army. In addition to these official records, monographs by former German officers who participated in these operations furnished considerable general information and were of assistance in supplementing the terse official reports of specific actions. The authors of these monographs, prepared for the Historical Division, United States Army, Europe, include General der Gebirgstruppen (Lieutenant General) Hubert Lanz, former commander of the XXII Mountain Corps, and Polizeioberst (Colonel of Police) Karl Gaisser, German technical adviser to the Croatian Police.

The work of preparing this study was done by Major Robert M. Kennedy of the Office of the Chief of Military History. In its presentation, every effort was made to give an accurate account of the protracted attempt by the German occupation forces to destroy their elusive guerrilla enemy in this secondary theater of war from 1941 through 1944.

2nd World War: The Struggle of Greece (28/10/1940 – 15/10/1944)

Greek soldiers leaving for the front

 Άσβεστον κλέως οίδε φίλη περί πατρίδι θέντες
Αμφεβάλοντο νέφος κυάνεον θανάτου.
Ουδέ τεθνάσι θανόντες επεί σφ’αρετή καθύπερθε
κυδαίνουσ’ ανάγει δώματος εξ Αίδεω. Θουκιδίδης, Περικλέους Επιτάφιος, 431 π.Χ.

By wrapping round themselves the dusky cloud of death these men clothed their dear country with an unquenchable renown.
They died, but they are not dead, for their own virtue leads them gloriously up again from the shades. Thucydides, Pericles Epitaph, 431 BC

BEFORE THE BEGINNING…

Italy has annexed Albania in 1939. Thus Greece was the next, seemingly easy, target.

• 1940 August 15: The Greek cruiser Helle is torpedoed and sunk, lying at anchor in Tinos harbor. Fragments of the torpedo reveal that the armament was of Italian manufacture.
• October 15: The Italian War Council decides on the attack on Greece.
• October 28: Greek Prime Minister Metaxas rejects an ultimatum from the Italian ambassador in Athens, demanding the passage of Italian troops to unspecified points in Greece. Italian troops poor over the Greco-Albanian frontier into Greece. Britain immediately promises help.

WW2-Swastika over the Balkans

The conquest of Greece and Yugoslavia by hitlerite Germany and its fascist allies in April 1941 (operations Marita and 25) had diametrically changed the political, military and strategic situation on the Balkan peninsula. Germany and Italy started the conquests and subordinating of other countries yet before the outbreak of the 2nd World War. In effect of nearly bloodless Italian aggression Albania lost its independence already on 7 April 1939 and was incorporated (12 April) into Italian empire. The king Ahmet bej Zogu ( Zog I) got deposed by the collaborationist Constituent Assembly and made for exile to Turkey. The Assembly addressed the king of Italy Victor Emmanuel III «with a request to accept the Albanian crown». The collaborationist government with a former prime minister Shefqet bej Vërlaci had been brought into being. But actually in Albania ruled the Italian governor Gen. Francesco Jacomoni di San Sarino. About a month after the Italian invasion on Albania, on 6 May 1939, 200 Albanian tribal chieftains signed the «pact of friendship» with Italy. On 13 July a not too big in numbers Albanian army had been merged with Italian forces. There had been created the Albanian Fascist Party (Partia Fashiste Shqiptare), which together with invaders used to terrorize the population protesting against new order. Intensified the exploitation of Albania’s natural resources (among others chromium and copper ores, brown coal, and oil), as well as the works concerning preparation of that tiny country to form a bridgehead for further conquests in the Balkans (development of communication network, roads, airfields etc.)

Before the storm, the diary of Major Fatuzzo commander of the Aquila Battalion, 3rd Alpine Division (Giulia)

In the end of October 1940, a beautiful Mediterranean autumn ruled Rome and Athens. But to the Greco- Albanian frontier running through the wilderness of the Pindus plateau came a Balkan winter – cold, rainy, even snowy in the upper parts of the mountains. In that frontier, which separated Greece from Italian- occupied Albania, for some time had been freezing soldiers of both sides: Italian, who by Mussolini’s will were about to march on Athens, and Greek, who were preparing to defend their country from the invasion. Italian soldiers expected a tourist march to Athens, after which they would promptly return to their homes. The commander of the Aquila Battalion from the 3rd Alpine Division (Giulia), Major Fatuzzo, on 27 October 1940 noted in his diary:

WW2 German Attack to Greece:Codename MARITA

Development of the situation in Greece had frustrated Germans’ hopes for quick conquest of Greece by Italy. Quite the contrary, Berlin contemplated a possibility to face a broader anti-fascist coalition in the Balkans, including Turkey siding with the British. Also the Bulgarian government warned Berlin that Yugoslavia also might change its policy. In those circumstances Adolf Hitler decided about an intervention in Greece. However, such an intervention required additional political manoeuvres. It was necessary to attract Bulgaria and Yugoslavia to the «Axis», neutralize Turkey, obtain Romania’s consent to increase the contingent of the German troops in that country, and obtain Hungary’s consent for transporting the troops via its territory. It was also important to mask all those actions in a way that would not alarm the Soviet Union. Moreover, the military operation against Greece had to be completed soon enough to engage the participating troops against the USSR before May 1941. Hence the obvious tendency had emerged to solve the Italo-Greek conflict by «peaceful» means. Politicians in Berlin expected that merely a threat of a German intervention would be enough to force Greece’s capitulation.

WW2-Fire in the Balkans

Although politicians in Rome were talking about an occupation of the whole Greece, there was barely enough troops concentrated in Albania to seize Epirus. Bigger operations had to be improvised while the hostilities were already going on. Out of 140,000 men deployed in Albania 100,000 were in combat units: five infantry divisions, one armoured, and one alpine division. Moreover three cavalry regiments, one grenadier regiment and some smaller units were used to create the Coastal Group, which more or less equalled in strength to a division. Most of those forces were concentrated along the Epirus frontier. General Sebastiano Visconti Prasca exercised the command through the Supreme Command Albania (Superalba). On 24 October his forces were divided into two army corps: 25th or Ciamuria in Epirus under the command of Gen. Carlo Rossi, and 26th in Western Macedonia under the command of Gen. Gabriele Nasci. The Ciamuria Corps had to strike with the forces of the Division Ferrara (23rd Inf.) and the Armoured Division Centauro (131st Amd.) from the area of Tepelena and Gjirokastra on Kalpakion, Yannina and Arta. The Infantry Division Siena (51st Inf.) had to force the Kalamas River, and support the advance on Yannina.

WW2 – German attack on Greece (operation Marita)

Greek drama. The combat spirit of the Greek army was high, but it had to perish before the technical superiority of the invaders.

While the Army Eastern Macedonia and the forces of the 3rd Military District, deployed on the Bulgarian frontier, were falling apart under the blows of the German 12th Army, the troops commanded by Gen. Henry Maitland Wilson were still organizing defences along the line Aliakmon valley – Vermion mountains – lake Vegoritis – Kajmakcalan. The news about the Yugoslav debacle on the Vardar caused that Gen. Wilson began to worry that the enemy troops could reach the rears of his left wing. Upon an agreement with General Aléxandros Papagos it was decided that the left wing of the Greco-British troops would be evacuated from the sector Vegoritis – Kajmakcalan to the area of the pass Kirli Derven near Klidi, where they would build new defences blocking the northern approaches from Bitola. While the troops were already on the move, the news came that the enemy took Bitola. It meant that the Yugoslav defence in that area was broken, and the German command got an opportunity to engage more forces in Greece.

WW2-Battle of Greece (Operation Marita)

 The Battle of Greece (also known as Operation Marita, German: Unternehmen Marita) was a World War II battle that occurred on the Greek mainland and in southern Albania. The battle was fought between the Allied (Greece and the British Commonwealth) and Axis (Nazi Germany, Fascist Italy and Bulgaria) forces. With the Battle of Crete and several naval actions, the Battle of Greece is considered part of the wider Aegean component of the Balkans Campaign of World War II.

The Battle of Greece is generally regarded as a continuation of the Greco-Italian War, which began when Italian troops invaded Greece on October 28, 1940. Within weeks the Italians were driven from Greece and Greek forces pushed on to occupy much of southern Albania. In March 1941, a major Italian counterattack failed, and Germany was forced to come to the aid of its ally. Operation Marita began on April 6, 1941, with German troops invading Greece through Bulgaria in an effort to secure its southern flank. The combined Greek and British forces fought back with great tenacity, but were vastly outnumbered and outgunned, and finally collapsed. Athens fell on April 27. However, the British Commonwealth managed to evacuate about 50,000 troops. The Greek campaign ended in a quick and complete German victory with the fall of Kalamata in the Peloponnese; it was over within twenty-four days. Nevertheless, both German and Allied officials have expressed their admiration for the strong resistance of the Greek soldiers.

WWII-The Italian Offensive

When the Italian command stopped the offensive in Greece, it planned to resume it after reinforcements come from Italy. Meanwhile the Greek command, in view of the progress in mobilization, neutrality of Sofia allowing shifting some troops from the Bulgarian frontier, as well as the British control over the sea coasts, decided to go to a counter-offensive. General Aléxandros Papágos ordered to strike on 14 November 1940. The core forces – Army Western Macedonia (Gen. Ioánnis Pitsikas), III Army Corps (Gen. Geórgios Tsolákoglou), and II Army Corps (Gen. Dimitrios Papadopulos) had to take the area of Korytsa (Korca), and the left-wing I Army Corps (Gen. Panaiotis Demestichas) had to drive an auxiliary advance on Argyrokastron (Gjirokastra). The Greek offensive started as scheduled. Troops from the Army Western Macedonia in heavy fights took the Morove massif, and started the maneuver to surround Korytsa . The Italian 9th Army found itself in a critical situation, and eventually started withdrawal from the city, where on 22 November at 17:15 entered advanced units of the Greek 9th Infantry Division (Gen. Christos Ziguris).

Επιχείρηση ΠΥΡΣΟΣ 1942

Στις 12 Νοεμβρίου 1942, έχοντας ανεφοδιαστεί μέσω Σικελίας, οι δυνάμεις του Αξονα επιτέθηκαν στους Συμμάχους. Η επίθεση αρχικά και η αντίσταση, στη συνέχεια, των Γερμανών και των Ιταλών κράτησε για έξι μήνες. Ο ανεφοδιασμός τους κατά το διάστημα αυτό γινόταν ολοένα και δυσχερέστερος, καθώς εμποδιζόταν από τα Συμμαχικά πολεμικά πλοία και αεροπλάνα. Αν και ο Χίτλερ είχε διατάξει πόλεμο μέχρις εσχάτων, στις 4 Μαΐου1943, κυρίως εξαιτίας της έλλειψης καυσίμων, οι γερμανοϊταλικές δυνάμεις παραδόθηκαν: Έχοντας πρώτα καταστρέψει τον οπλισμό τους, 150.000 Γερμανοί και 90.000 Ιταλοί παραδόθηκαν σε Βρετανούς και Αμερικανούς.

Έτσι, το καλοκαίρι του 1943, ο πόλεμος στη Β. Αφρική έλαβε τέλος, με τους Συμμάχους να εκκαθαρίζουν τα νότια παράλια της Μεσογείου. Η επιτυχία ήταν μεγάλη, καθώς κατάφεραν να αποσπάσουν μεγάλο αριθμό ικανών Γερμανών στρατιωτών και ηγετών από το ρωσικό μέτωπο. Παράλληλα, το αποτέλεσμα του πολέμου στη Β. Αφρική ήταν ικανοποιητικό και για τους Γερμανούς: Είχε σχεδόν αποκλειστεί πια η πιθανότητα επίθεσης εντός του 1943 στη Γαλλία. Η εξάμηνη αντίσταση των δυνάμεων του Χίτλερ είχε, επίσης, καταδείξει τις ικανότητες και το υψηλό ηθικό του στρατού του. Συγκριτικά πάντως, οι Σύμμαχοι μακροπρόθεσμα κατάφεραν να βρεθούν σε πλεονεκτικότερη θέση, αφού με την κατάληψη των παραλίων της Β. Αφρικής και την εξουδετέρωση των δυνάμεων του Άξονα μπορούσαν πλέον να προετοιμαστούν για την επικείμενη απόβαση στη Σικελία.

Αντεπίθεση των Συμμάχων. Απόβαση στην κατεχόμενη Ευρώπη

Μετά από την εκκαθάριση των ακτών της Β. Αφρικής από τις δυνάμεις του Άξονα, οι Σύμμαχοι έστρεψαν την προσοχή τους στη δυτική, κατεχόμενη Ευρώπη. Κύριο μέλημά τους ήταν η δημιουργία ενός δεύτερου μετώπου, έτσι ώστε να ελαττωθεί η πίεση του Άξονα προς τη Σοβιετική Ένωση, που βρισκόταν σε φάση ανάκαμψης και προετοιμασίας για αντεπίθεση.

Απόψεις ΚΚΕ για τον Ιταλο-ελληνικό πόλεμο του 1940

Η Κ.Ε. του ΚΚΕ στο Μανιφέστο της 20 Απριλίου 1940 ( Ριζοσπάστης, 2 Μαΐου 1940) διεκήρυξε:

Το πέρασμα της βασιλομεταξικής δικτατορίας στην υπηρεσία των άγγλογάλλων, συντελούμενον μέσα στις συνθήκες της έντασης των σχέσεων τους με την Ίταλίαν, σημαίνει -ούτε λίγο οϋτε πολύ- πρόσκληση προς τους ιμπεριαλιστές να βγάλουν τα μάτια τους πάνω ατά ελληνικά εδάφη και εξουσιοδότηση τους νά μην αφήσουν πέτρα πάνω στην άλλη, στην δυστυχισμένη πατρίδα μας

ΠΗΓΗ: έκδοση της Κ.Ε. του ΚΚΕ με τίτλο: «Το ΚΚΕ άπό το 1918 ώς το 1931», τόμ. Α’ «Το ΚΚΕ άπό το 1918 ώς το 1926» εις παράρτημα κειμένων της περιόδου 1932-1941, σελ. 498).
Το ΚΚΕ την 30η Απριλίου 1940 κυκλοφορεί προκήρυξη προς τον Έλληνικό Λαό, που έλεγε τα ακόλουθα:

Ό πόλεμος, όπου ή δικτατορία ετοιμάζεται να σκοτώσει τα παιδιά σου, να φέρει τον θάνατον στα γυναικόπαιδα και την καταστροφή και τον αφανισμό σε ολόκληρη τή χώρα, δεν είναι αγώνας για την πατρίδα μας… Ό πόλεμος πού ετοιμάζει ή δικτατορία θα μας οδηγήσει ατή μοίρα του Πολωνικού λαού. Ή δικτατορία κατεβαίνει στον πόλεμο αυτό με μοναδικό «σύμμαχο» την ίμπεριαλιστικήν Αγγλία

ΠΗΓΗ: έκδοση της Κ.Ε. του ΚΚΕ με τίτλο: «Το ΚΚΕ άπό το 1918 ώς το 1931», τόμ. Α’ «Το ΚΚΕ άπό το 1918 ώς το 1926» εις παράρτημα κειμένων της περιόδου 1932-1941, σελ. 507-508).
Οταν μας έπετέθησαν οι Ιταλοί, η Κ.Ε. του ΚΚΕ έξέδωσε Μανιφέστο (7 Δεκεμβρίου 1940) όπου διεκήρυττε τα έξης:

Ό πόλεμος αυτός πού προκλήθηκε από τή βασιλο-μεταξική σπείρα, πού διατάχτηκε από τους εγγλέζους ιμπεριαλιστές, δεν μπορεί να έχει την παραμικρή σχέση με την υπεράσπιση της πατρίδος μας. Ούτε είναι βέβαια «πόλεμος κατά του φασισμού», όπως δήλωσε κυνικά ό άρχιφασίστας Μεταξάς, ό δήμιος τοϋ λαού μας. Μα ούτε και πόλεμος γιά την απελευθέρωση των ελληνικών μειονοτήτων της Αλβανίας απ το ζυγό τοϋ ιταλικού φασισμού και τής Αλβανικής άστοτσιφλικάδικης κλίκας, γι αυτό ό πόλεμος αυτός δεν μπορεί νάχει καμμιά σχέση με την ελευθερία

ΠΗΓΗ: έκδοση της Κ.Ε. του ΚΚΕ με τίτλο: «Το ΚΚΕ άπό το 1918 ώς το 1931», τόμ. Α’ «Το ΚΚΕ άπό το 1918 ώς το 1926» εις παράρτημα κειμένων της περιόδου 1932-1941, σ. 509-510).
Για το ΚΚΕ υπεύθυνος του πολέμου ήταν «η Βασιλομεταξικη σπειρα» και σε κυριο άρθρο του «Ριζοσπάστη» (17 Ιουνίου 1941) γράφουν:

Μόνον ό τύπος του κόμματος μας στάθηκε ό μοναδικός και ατρόμητος πολέμιος των μεγάλων αυτών έχτρων της Ελλάδας κι’ ανάμεσα στο διωγμό το φοβερό που οργάνωσαν εναντίον τον τα όργανα της διχτατορίας, κατάφερε ώς το τέλος να συνεχίσει την έκδοση τον και να χτυπά αλύπητα κι’ ανειρήνευτα τον πρώτο εχτρό της χώρας μας, τη μισητή Βασιλο-μεταξική σπείρα. Μόνον ό τύπος μας ξεσκέπασε έγκαιρα τό ξεπούλημα της χώρας μας ατούς Εγγλέζους ληστές ιμπεριαλιστές και συνεπούμενα την έξοδο της Ελλάδας άπ’ την ουδετερότητα. Μόνον ό «Ρίζος» μας βροντοφώναξε για τον κίνδυνο που διέτρεχε ή χώρα μέ την έξοδο της στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο στο πλευρό των Εγγλέζων και ενάντια στον άξονα, χωρίς κανένα συμφέρον για το Λαό μας μα μονάχα για τα συμφέροντα τοϋ Εγγλέζικου κεφαλαίου, της Βασιλομεταξικής κλίκας και μιας γκρούπας της ντόπιας πλουτοκρατίας και καλούσε το λαό μας να παλαίιρει για την ουδετερότητα τον κι ανεξαρτησία της χώρας μας. Και μέσα στη συνέχεια τον καταστροφικού για το λαό μας πολέμου, μέσω τοϋ «Ρίζου» υπέδειξε το κόμμα μας σαν μοναδική σωτηρία για τη χώρα μας την ανατροπή της πουλημένης διχτατορικής σπείρας, την ανάληψη της εξουσίας άπό μια Κυβέρνηση Μετώπου Εθνικής – Σωτηρίας -Ειρήνης, πού θά υπέβαλλε προτάσεις ειρήνης στον «Αξονα» χωρίς προσαρτήσεις κι αποζημιώσεις και θά προσανατολίζονταν οικονομικά και πολιτικά μέ τήν Ε.Σ.Σ.Δ.

Επιχείρηση ΕΡΜΗΣ (αεραπόβαση στην Κρήτη)

H αερομεταφερόμενη επίθεση των Γερμανών για την κατάληψη της Κρήτης απετέλεσε ακρογωνιαίο λίθο για την μελλοντική ανάπτυξη και διαμόρφωση των δυνάμεων αλεξιπτωτιστών έως και σήμερα. Το αλεξίπτωτο ως υλικό ήταν  γνωστό από τον A’ Παγκόσμιο Πόλεμο στις διάφορες στρατιωτικές υπηρεσίες, οι οποίες το Θεωρούσαν μόνον ως ένα διασωστικό μέσο και μάλιστα κακής υπόληψης, καθώς κάποιοι θεωρούσαν δειλία την εγκατάλειψη ενός φλεγόμενου αεροσκάφους! Σε κάποια ανήσυχα και διορατικά μυαλά, ωστόσο, απετέλεσε την  αφορμή για την εκπόνηση νέων στρατηγικών και τακτικών μάχης, οι οποίες σήμερα, στην πλέον εξελιγμένη μορφή τους, έχουν προκαλέσει μια πλήρη μεταβολή του σύγχρονου πεδίου μάχης, των αρχών και των μηχανισμών διεξαγωγής του πολέμου.

Οι επιπτώσεις της ιταλικής επίθεσης στην Ελλάδα στο σχεδιασμό της Γερμανίας

ΤΑ ΣΧΕΔΙΑ ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΙΤΑΛΙΚΗ ΕΠΙΘΕΣΗ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

   Μέχρι τον Σεπτέμβριο του 1940 ο Χίτλερ και οι επιτελείς του ήταν απασχολημένοι με την εκστρατεία κατά της Γαλλίας και της Αγγλίας και γι΄αυτό το λόγο δεν ενθάρρυνε τα επιθετικά σχέδια του Μουσολίνι κατά της Ελλάδος. Τα αρχικά σχέδια του Χίτλερ για την εν καιρό επίθεσή του προς νότο , προέβλεπαν αρχικά ,πιέσεις διά της διπλωματικής οδού και αν η μέθοδος αυτή αποτύγχανε ,πλήρη υποταγή, χωρίς την χρήση όμως μεγάλων στρατιωτικών δυνάμεων για τις χώρες της βαλκανικής. Αργότερα προέβλεπαν τη δημιουργία βάσεων στις Αραβικές χώρες.

    Περί το τέλος Σεπτεμβρίου ο Χίτλερ έλαβε τη μεγάλη και μοιραία για την Γερμανία απόφαση, να επιτεθεί κατά της Σοβιετικής Ενώσεως. Ήταν φυσικό, για την πραγματοποίηση της εκστρατείας αυτής ,να ασχοληθεί και με τον ευρύτερο στρατηγικό χώρο που θα την επηρέαζε. Μέχρι τότε η Βαλκανική δεν παρουσίαζε ορατούς και σοβαρούς κινδύνους για την Γερμανία , η Ουγγαρία, η Ρουμανία και η Βουλγαρία διέκειντο φιλικά προς τη Γερμανία και ήλπιζε ότι με απειλές και υποσχέσεις και οι λοιπές χώρες θα τηρούσαν ευμενή ουδετερότητα. Επομένως μέχρι τον Οκτώβριο του 1940 ο Χίτλερ δεν θεωρούσε απαραίτητη μια μεγάλη επιχείρηση στη Βαλκανική. Η επίθεση των Ιταλών κατά της Ελλάδος και η αποτυχία της , άλλαξαν ριζικά τα σχέδια του για την Βαλκανική και έτσι παράλληλα με τις προσπάθειες συμπράξεως ή αδρανοποιήσεως των χωρών της Βαλκανικής , αποφάσισε την επίθεση κατά της Ελλάδος , προ της επιθέσεως κατά της Σοβιετικής Ενώσεως ,  την οποία προετοίμαζε για τον Μάιο του 1941.

Treaty between the USSR and Yugoslavia. 11 April 1945

The Presidium of the Supreme Council of the USSR, and the Board of Regents of Yugoslavia, determined to carry on the war against the German invaders to the end, desiring further to strengthen the friendship existing between the peoples of the Soviet Union and Yugoslavia who are waging a joint struggle against the common enemy, Hitlerite Germany, expressing their unbending will to secure close co-operation between the peoples of both countries and all the United Nations in time of war and in peace, to make their contribution to the cause of postwar organization of peace and security, confident that the consolidation of friendship between the Soviet Union and Yugoslavia meets vital interests of both peoples and will serve in the best possible manner the cause of further economic development of both countries, have decided to conclude with this end in view the present treaty and have appointed as their plenipotentiaries: for the Presidium of the Supreme Council of the Union of Soviet Socialist Republics, V.M.Molotov, People’s Commissar for Foreign Affairs of the USSR; for the Board of Regents of Yugoslavia, Marshal Josip Broz Tito, President of the Council of Ministers of Yugoslavia, who, after an exchange of their credentials found in due form and good order, agreed, upon the following:

Εκθεση Δράσης Υπηρεσίας YVONNE (FORCE133)

Υ Π Η Ρ Ε Σ Ι Α “Y V O N N E” (F O R C E 1 3 3)

ΕΚΘΕΣΙΣ ΕΠΙ ΤΗΣ ΔΡΑΣΕΩΣ ΤΗΣ ΥΠΗΡΕΣΙΑΣ
ΑΠΟ ΤΕΛΟΣ ΙΟΥΝΙΟΥ 1944 ΜΕΧΡΙ ΤΗΣ
ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΕΩΣ (12 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1944)

Ε Κ Θ Ε Σ Ι Σ
επί των εργασιών της Υπηρεσίας “Y V O N N E” (F O R C E 1 3 3).
– – – – – – – – – – – – – – –

Περί τας 20 Ιουνίου 1944 αφίχθη εις Αθήνας εκ Μέσης Ανατολής ο Αρχηγός της Υπηρεσίας κ. Ιωάννης Πελτέκης, ίνα ανασυγκροτήση την υπηρεσίαν, η οποίαν είχεν υποστή μεγάλον κλονισμόν συνεπεία των συλλήψεων Μαρτίου και Απριλίου. Ειδικώς, οι τότε διευθύνοντες την Υπηρεσίαν κκ. Ερρίκος Μοάτσος, και Άλκης Δελμούζος εκυκλοφόρουν μετά δυσκολίας, καθ’ όσον οι Γερμανοί είχαν ενδείξεις διά του ποιοι ήσαν. Σκοπός του κ. Ι. Πελτέκη ήτο να αποστείλη εις Μέσην Ανατολήν όσους εκ της υπηρεσίας ήτο δυνατό να υποψιάζονται οι Γερμανοί. Εν τω μεταξύ, όμως, συνελλήφθη ο Α. Δελμούζος και ούτως η ανάγκη διαφυγής των παλαιών συνεργατών και η αντικατάστασις τούτων, ενεφανίσθη επιτακτικωτέρα. Προς τον σκοπόν τούτον ο κ. Ι.Πελτέκης απετάθη προς τον Κωνσταντίνο Μπενάκην, ο οποίος συνειργάζετο, από τας αρχάς ήδη του μηνός, με την Υπηρεσίας και με τον Γεώργιο Παππάν, αρχηγόν της εθνικιστικής οργανώσεως “Εθνική Δράσις”, οίτινες και απεδέχθησαν να αναλάβουν την διοίκησιν και ανασυγκρότησιν της Υπηρεσίας. Ίνα σχηματισθή τριμελής διοίκηση, ο κ. Πελτέκης απετάθη και προς τρίτον πρόσωπον, τούτο όμως δεν εδεχθη. Η στιγμή ήτο ομολογούμενως δύσκολος, διότι και το ηθικόν εις την Υπηρεσίαν ήτο χαμηλόν, λόγω των πολλών και συνεχών συλλήψεων, και διότι είχαν ενταθή τα μέτρα των Γερμανών και αι δυσχέριαι επικοινωνίας, εξ άλλου δε και τα τεχνικά μέσα, δι’ ων απεφεύγετο υπό των μυστικών υπηρεσιών η εκ μέρους του εχθρού παρακολούθησίς των, βαθμιαίως εξέλειπον.