Στους Μύλους της Λέρνας, μία οχυρή θέση τριγυρισμένη από πηγές, ρυάκια και βάλτους, ο Γιάννης Μακρυγιάννης με αρκετά εφόδια και πολεμοφόδια και 74 αποφασισμένους άνδρες θέλησε να αμυνθεί. Προς ενίσχυσή τους ήρθαν με τα σώματά τους οι Κωνσταντίνος Μαυρομιχάλης, Δημήτριος Υψηλάντης, καθώς και άλλοι οπλαρχηγοί.
Στις 13 Ιουλίου, μια ζεστή αποπνικτική καλοκαιρινή μέρα, οι Αιγύπτιοι εξαπέλυσαν γενική επίθεση. Τρεις φορές όρμησαν εναντίον της δεξιάς πτέρυγας των Ελλήνων, αλλά και τις τρεις φορές απωθήθηκαν από τις δυνάμεις του Μαυρομιχάλη. Στο κέντρο της άμυνας αγωνιζόταν φανατισμένα ο Μακρυγιάννης, ο οποίος με το γιαταγάνι στο χέρι, ακολουθούμενος από 15 περίπου Έλληνες και Φιλέλληνες, ανέκοψε τις επιθέσεις των Αιγυπτίων.
Ταυτόχρονα νέες, μικρές ενισχύσεις ήρθαν στην πλευρά των αμυνομένων, με αποτέλεσμα οι Αιγύπτιοι να υποχωρήσουν.
Κατά τη διάρκεια της μάχης ο Μακρυγιάννης τραυματίστηκε σοβαρά στο δεξί του χέρι και αποχώρησε. Αναμφισβήτητα ήταν ο άνθρωπος που έσωσε το Ναύπλιο και νίκησε στα Μύλα.
Ο Ιμπραήμ αναγκάστηκε να υποχωρήσει προς την Τρίπολη, από όπου διενεργούσε σποραδικές επιθέσεις στα πεδινά χωριά της Αρκαδίας για να τρομοκρατήσει τους κατοίκους. Οι περισσότεροι, φοβισμένοι, κατέφυγαν στα βουνά, ενώ ο Κολοκοτρώνης ξαναγύρισε στην παλιά δοκιμασμένη τακτική του κλεφτοπολέμου προσφέροντας σ’ αυτή τη δύσκολη περίοδο της επανάστασης σπουδαία υπηρεσία. Κατόρθωσε, παρά τη φοβερή δυστυχία του λαού, να κρατήσει την Πελοπόννησο
απροσκύνητη.
Οι επιτυχίες του Ιμπραήμ, που αποδόθηκαν στην οργάνωση του στρατού του, έκαναν τους Έλληνες ν’ αντιμετωπίσουν την ανάγκη ν’ αυξηθεί ο τακτικός στρατός.
Ανέθεσαν στο Γάλλο συνταγματάρχη Φαβιέρο ν’ αναδιοργανώσει ένα μικρό σώμα τακτικών, που είχε σχηματιστεί από την αρχή της επανάστασης. Το σώμα αυτό πήρε
μέρος σε πολλές επιχειρήσεις, αλλά ποτέ δεν έπαιξε αποφασιστικό ρόλο. Οι Έλληνες εξακολουθούσαν να πολεμούν ως το τέλος με τον πατροπαράδοτο τρόπο.
Θεματα Στρατιωτικης Ιστοριας 