Η Ιαπωνική Κατοχή και ο Διαμελισμός της Κορέας
Στα τέλη του 19ου και στις αρχές του 20ού αιώνα, η Κίνα, η Ιαπωνία και η Ρωσία άρχισαν να διεκδικούν πεισματικά την προσάρτηση της Κορέας.
Το 1910 η Ιαπωνία, μετά από πολλούς πολιτικούς ελιγμούς και επεισόδια ένοπλης ρήξεως, προσάρτησε την Κορέα η οποία και παρέμεινε στην κυριαρχία της μέχρι το 1945, οπότε και απελευθερώθηκε. Σκοπός των Ιαπώνων με την κατοχή της Κορέας, ήταν η κάλυψη του νησιωτικού τους κράτους, ο έλεγχος των θαλασσίων γραμμών περί την Κορέα και τέλος η διάνοιξη οδού προς τη Μαντζουρία με σκοπό την επικαρπία των μεταλλείων της.
Το 1945, όταν η Ρωσία κήρυξε τον πόλεμο κατά της Ιαπωνίας, αποφασίσθηκε η Ρωσία να απελευθερώσει το βόρειο τμήμα της Κορέας και η Αμερική να αφοπλίσει τους Ιάπωνες στο νότιο τμήμα. Η διαχωριστική γραμμή έγινε με σκοπό την παράδοση των Ιαπώνων και το διαμελισμό της Κορέας σε δύο κράτη.
Βέβαια, πρέπει να σημειωθεί εδώ, ότι Ρώσοι και Κινέζοι, επιδίωκαν την απόκτηση της Κορέας, αφενός μεν για να ελέγχουν τις θαλάσσιες γραμμές και τους γύρω από αυτές ζωτικούς εχθρικούς στόχους, αφετέρου δε για να στερήσουν τις αντίπαλες Δυνάμεις και, κυρίως την Ιαπωνία, από μια ιδανική και άριστη θέση επεκτάσεώς της στην Ασία. Με το στόχο αυτό, οι δύο σύμμαχες χώρες, Ρωσία και Κίνα, προσπάθησαν να επεκτείνουν την επιρροή τους και στο νότιο τμήμα της Κορέας.
Το Προοίμιο της Κομμουνιστικής Επιθέσεως
Από την πρώτη στιγμή η Βόρεια Κορέα μεταβλήθηκε από τους Ρώσους σε «σιδηρούν παραπέτασμα». Η άμεση συγκρότηση της Λαϊκής Δημοκρατίας της Βόρειας Κορέας, υπήρξε το αποτέλεσμα εκλογών, χωρίς Διεθνή Επίβλεψη, με ένα, μοναδικό, ψηφοδέλτιο. Το επόμενο βήμα ήταν η οργάνωση στρατού, δυνάμεως 200.000 ανδρών με Ρώσο – Ιαπωνικό οπλισμό. Αυτά ίσχυαν μέχρι το 1948, οπότε τα Ρωσικά στρατεύματα αποσύρθηκαν.
Αντίθετα, οι ΗΠΑ, ο ΟΗΕ και η Νότια Κορέα, παρ’όλη την αντίδραση της Βόρειας, προσπάθησαν να αποκαταστήσουν την εθνική ενότητα και την ανεξαρτησία της Κορέας. ‘Ετσι, το Μάιο του 1948, μετά από τις ελεύθερες εκλογές και στην εθνοσυνέλευση που προέκυψε, η Κορέα, ανακηρύχθηκε σε Δημοκρατία, με πρόεδρο τον Σύγκμαν Ρη. Ήταν η μοναδική Κυβέρνηση, την οποία αναγνώρισε στη συνέχεια, ο ΟΗΕ.
Από τότε και για τα δύο επόμενα έτη, δηλαδή από τον Ιούνιο του 1948 μέχρι το 1950, οι Κομμουνιστές της Βόρειας Κορέας, προσπάθησαν με διείσδυση πρακτόρων στο εσωτερικό της Νότιας Κορέας, να προπαγανδίσουν, δημιουργώντας μεθοριακά επεισόδια και αναταραχές. Χρησιμοποίησαν κάθε μορφή κατασταλτικών μεθόδων, χωρίς αποτέλεσμα. Η δυναμική αναμέτρηση διαφαινόταν πια ως η μοναδική λύση που θα οδηγούσε στην επικράτηση των Κομμουνιστών σε ολόκληρη την Κορέα.
Το Θέατρο του Πολέμου
Γεωγραφικά Στοιχεία της Κορέας
Η Κορέα έχει έκταση 220.000 περίπου τετραγωνικά χιλιόμετρα με 1.000 χιλ. μήκος και 300 χιλ. πλάτος. Το έδαφός της έχει ιδιότυπη μορφή, είναι ορεινό, λοφώδες, με διακεκομμένες απότομες κλίσεις, υψώματα, στενές και βαθιές κοιλάδες. Από Βορρά προς Νότο μια οροσειρά διασχίζει όλη τη χερσόνησο με ψηλότερη κορυφή της Βόρειας Κορέας, που ανέρχεται στα 2.774 μ.
Οι μεγάλοι και μικροί ποταμοί που διασχίζουν το έδαφος, με μεγαλύτερο το Γυαλού, μήκους 500 χιλ., ο οποίος χωρίζει την Κορέα από την Μαντζουρία, δημιουργούν συχνά έλη και βαλτώδεις εκτάσεις που αν συνδυασθούν με τις συχνές κορυφογραμμές, δεν παρέχουν τη δυνατότητα αναπτύξεως μεγάλων τμημάτων επιθέσεως, αλλά την ισχυρή άμυνα όσων αμύνονται.
Οι πόλεις Σεούλ, πρωτεύουσα της Νότιας Κορέας, Ιντσόν, επίνειό της, και Πουσάν, το μεγαλύτερο λιμάνι της χερσονήσου, αποτελούν χώρους ιδιαίτερα στρατηγικούς που διευρύνονται από εκείνους της Βόρειας Κορέας, η οποία έχει πρωτεύουσα την πόλη Γιάζη και επίνειο, την Τσιναμπό. Το οδικό και σιδηροδρομικό δίκτυο, με επίκεντρο τη Σεούλ, είναι διάσπαρτο και πυκνό σε ολόκληρη τη χώρα. Στη Νότια Κορέα βρίσκονται τα 3/5 του πληθυσμού.
Η Στρατιωτική Αξία και το Θέατρο του Πολέμου της Κορέας
Η χερσόνησος της Κορέας συνδέει την Ασία με την Ιαπωνία και τα νησιά της και ελέγχει όλες τις θαλάσσιες γραμμές που διέρχονται από την Κίτρινη Θάλασσα. Η Κορέα προσφέρεται ως μεγάλη αεροναυτική βάση εναντίον της Ιαπωνίας, εφόσον και πολύ κοντά της βρίσκεται και μεγάλα έργα υποδομής διαθέτει. Συγχρόνως, προσφέρεται για ενέργειες εναντίον των πλούσιων μεταλλείων της Μαντζουρίας γιατί η συγκέντρωση και η εξόρμηση μεγάλων στρατιωτικών δυνάμεων είναι απόλυτα εφικτή. Είναι κατανοητή, λοιπόν, η τρομακτική στατηγική αξία της Κορέας, λόγος για τον οποίο τα γειτονικά της κράτη, Ρωσία, Ιαπωνία και Κίνα, προσπάθησαν να την ελέγξουν ολοκληρωτικά. Ήταν μια επιδίωξη που υλοποιήθηκε εκ μέρους της Ρωσίας και της Κίνας στη μεγάλη σύγκρουση του 1950, η οποία κάλυψε γρήγορα ολόκληρη την Κορέα για τρία χρόνια (Ιούνιος 1950 – Ιούλιος 1953).
Οι Φάσεις του Πολέμου
Η πρώτη φάση του Πολέμου (25 Ιουνίου – 15 Σεπτεμβρίου 1950)
Εισβολή – Προέλαση Βορειοκορεατών στο Πουσάν
Εισβολή – Προέλαση Βορειοκορεατών στο Πουσάν
Το γενικό σχέδιο των Βορειοκορεατών προέβλεπε αιφνιδιαστική εισβολή και επίθεση στη Νότια Κορέα κατά τον άξονα Βονσάν – Σεούλ στα ανατολικά και Πιογκ Γιαγκ – Σεούλ στα δυτικά. Κύριος στόχος ήταν η διάνοιξη αξόνων για τη γενική επικράτησή της επί της Νότιας Κορέας.
Η αρχική επιχείρηση στηρίχθηκε στη δύναμη 10 Μεραρχιών ενισχυμένων με 240 ρωσικά άρματα, υποστηριζόμενα από 1.400 πυροβόλα και το σύνολο της Αεροπορίας. Η επίθεση άρχισε στις 0800 της 25ης Ιουνίου του 1950. Ήταν μια εισβολή που στηριζόταν στις αρχές του «αστραπιαίου πολέμου» με ταχείες διεισδύσεις στον 38ο παράλληλο, οι οποίες οδήγησαν τελικά στην κατάληψη της Σεούλ, τέσσερις ημέρες αργότερα. Παράλληλα, οι Βορειοκορεάτες, εκτελούσαν αμφίβιες αποβάσεις στις ανατολικές ακτές της χερσονήσου, ενώ, αφού ενισχύθηκαν από δύο ακόμη Μεραρχίες προέλαυναν ακάθεκτοι προς Νότο και παρά τις απώλειες που υπέστησαν από την Αμερικανική Αεροπορία, κατέλαβαν στα τέλη Ιουλίου, ολόκληρη τη Νότια Κορέα, εκτός απο το λιμάνι Πουσάν και την πόλη Ταγκού, την περίμετρο των οποίων δεν μπόρεσαν τελικά να διασπάσουν.
Αντίδραση των Νοτιοκορεατών και του ΟΗΕ
Η αιφνιδιαστική εισβολή των Βορειοκορεατών στη Νότια Κορέα βρήκε την τελευταία με σοβαρές ελλείψεις σε οπλισμό και εφόδια και με δύναμη 6 Μεραρχιών οι οποίες αναγκάσθηκαν να συμπτυχθούν αρχικά νότια της Σεούλ και στη συνέχεια στην αμυντική περίμετρο του Πουσάν. Κατά τη σύμπτυξη δημιουργήθηκε μεγάλο ρεύμα προσφύγων που δυσχέραινε την κίνηση του νοτιοκορεάτικου στρατού. Ο στρατός χρησιμοποιήθηκε από τους βορείους για να διοχετευθούν σ’αυτόν δυνάμεις οπλιτών που τοποθετήθηκαν στα νώτα των αμυνομένων.
Από τις πρώτες ημέρες της εισβολής όλα τα κράτη του ΟΗΕ, εκτός από τη Ρωσία και τα υπό αυτήν, προσέφεραν στη Δημοκρατία της Νότιας Κορέας κάθε αναγκαία στρατιωτική βοήθεια. Έτσι, 21 κράτη διέθεσαν σταδιακά εκστρατευτικά σώματα και Μονάδες υγειονομικού, μεταξύ αυτών και οι ΗΠΑ, οι οποίες ανέλαβαν όλο το βάρος του αγώνα από την πρώτη στιγμή.
Ειδικότερα, οι ΗΠΑ επενέβησαν, αρχικά, με το Ναυτικό και την Αεροπορία, ενώ, σταδιακά, προστέθηκαν Ιαπωνικές χερσαίες δυνάμεις. Τελικά, οι δυνάμεις του ΟΗΕ που βρίσκονταν στην περίμετρο του Πουσάν υπήχθησαν στο Στρατηγείο της 8ης Αμερικανικής Στρατιάς, δημιουργώντας σύνολο δυνάμεων ίσο με δύο Αμερικανικά Σώματα Στρατού, τα 1ο και 10ο που συγκροτήθηκαν από Αμερικανικές, Βρετανικές και Νοτιοκορεάτικες Ταξιαρχίες και Μεραρχίες.
Η Δεύτερη Φάση του Πολέμου (15 Σεπτεμβρίου – 30 Οκτωβρίου 1950)
Επίθεση Δυνάμεων ΟΗΕ – Ανακατάληψη Νότιας Κορέας
Επίθεση Δυνάμεων ΟΗΕ – Ανακατάληψη Νότιας Κορέας
Το Γενικό σχέδιο της Ανώτατης Διοικήσεως των Δυνάμεων του ΟΗΕ, υπό το Στρατηγό Μακ Άρθουρ, προέβλεπε μεγάλη αποβατική επιχείρηση για το Χ Αμερικανικό ΣΣ στην περιοχή της Ιντσόν, με σκοπό την κατάληψη της Σεούλ.
Παράλληλα, οι δυνάμεις της 8ης Αμερικανικής Στρατιάς που βρίσκονταν στην περίμετρο του Πουσάν, επρόκειτο να αναλάβουν γενική επίθεση προς Βορρά, μέχρι τον 38ο παράλληλο, ενεργώντας σε 3 άξονες: το δυτικό, τον κεντρικό και τον ανατολικό, με κύρια προσπάθεια στον κεντρικό (Πουσάν – Ταεγκού – Ταεζάν – Σεούλ). Η απόβαση του Χ Αμερικανικού ΣΣ έγινε στις 15 Σεπτεμβρίου του 1950 με επιτυχία και πλαισιώθηκε από μεγάλης εκτάσεως ναυτική και αεροπορική υποστήριξη. Στις 28 Σεπτεμβρίου η πρωτεύουσα Σεούλ που απέχει 40 μόλις χιλιόμετρα από την Ιντσόν, καταλήφθηκε με αποτέλεσμα τη διακοπή της συγκοινωνίας μεταξύ Βόρειας και Νότιας Κορέας και την απομόνωση κάθε σοβαρής προσπάθειας για μετάγγιση βορειοκορεατικών εφεδριών από την περίμετρο του Πουσάν προς τη Σεούλ – Ιντσόν και όλα αυτά κάτω από τον αποδεκατισμό της Βορειοκορεατικής Μεραρχίας αρμάτων. Η διάσπαση της άμυνας των γύρω από το Πουσάν βρισκόμενων Βορειοκορεατών πραγματοποιήθηκε στις 19 Σεπτεμβρίου και ακολούθησε η ταχεία προέλαση των Συμμάχων σε βάθος και αντικατάσταση στις 7 Οκτωβρίου του 10ου Αμερικανικού ΣΣ από δυνάμεις της Στρατιάς που έφθασαν στην περιοχή Ιντσόν – Σεούλ – Σουβόν.
Σύμπτυξη Βορειοκορεατικών Δυνάμεων
Οι κινήσεις των Συμμάχων υπήρξαν πραγματικά ραγδαίες και προκάλεσαν μεγάλο στρατηγικό και τακτικό αιφνιδιασμό στους αντιπάλους τους. Η τολμηρή δια της Ιντσόν υπερκέραση και η ταχύτατη ενέργεια της 8ης Αμερικανικής Στρατιάς άλλαξαν ριζικά την πολεμική κατάσταση, εγκλώβισαν 6 βορειοκορεατικές μεραρχίες νότια της Σεούλ και επέφεραν σοβαρά πλήγματα με την αεροπορία, με αποτέλεσμα η ηγεσία των Βορειοκορεατών να συμπτύξει τις δυνάμεις της στον 37ο παράλληλο.
Η κατάληψη της Βόρειας Κορέας
Στις 9 Οκτωβρίου μετά από απόφαση του ΟΗΕ για κατάληψη της Βόρειας Κορέας, η 8η Αμερικανική Στρατιά υπό το Στρατηγό Γουώκερ αρχίζει την υπόψη επιχείρηση επί 2 γενικών αξόνων, σχέδιο που εγκρίθηκε από τον Ανώτατο Διοικητή Μακ Άρθουρ με τον ένα άξονα δυτικά προς Πιογκ Γιαγκ και τον άλλο ανατολικά προς Βοσόν – Χόνγκναμ με κύρια προσπάθεια στον πρώτο. Μέχρι τα τέλη Οκτωβρίου, η 8η Αμερικανική Στρατιά δυτικά, είχε φθάσει 60 χιλ. νότια του Γυαλού ποταμού και ανατολικά στη νότια αυτού όχθη. Με την κατάληψη του συνόλου σχεδόν της Βόρειας Κορέας αιχμαλωτίσθηκαν 135.000 άνδρες και αποδιοργανώθηκε αισθητά ο Βορειοκορεάτικος στρατός.
Η Τρίτη Φάση του Πολέμου (30 Οκτωβρίου 1950 – 31 Ιανουαρίου 1953)
Εισβολή – Προέλαση Κινέζων Κομμουνιστών
Εισβολή – Προέλαση Κινέζων Κομμουνιστών
Η φάση αυτή περιλαμβάνει την ένοπλη επίθεση της Κομμουνιστικής Κίνας στις εξελίξεις της Κορέας που άρχισε στα τέλη του 1950 με νυκτερινές κινήσεις πλήρως καλυμμένες που άρχισαν από τη Μαντζουρία στις περιοχές των ποταμών Γυαλού και Τσογκ Τσον. Πρόταση του Στρατηγού Μακ Άρθουρ για καταστροφή των γεφυρών των υπόψη ποταμών , δεν εγκρίθηκε από τον ΟΗΕ. Έτσι, στις 25 Νοεμβρίου, 14 Κινεζικές Μεραρχίες εξαπέλυσαν γενική επίθεση κατά των δυνάμεων του ΟΗΕ με κύρια προσπάθεια αρχικά στον ανατολικό άξονα και στη συνέχεια στο δυτικό, όμως παρά την ισχυρή αντίσταση της 8ης Αμερικανικής Στρατιάς τα ρήγματα που δημιουργήθηκαν σ’ αυτήν, επέτρεψαν τη διοχέτευση Κινεζικών δυνάμεων προς το Νότο.
Σύμπτυξη Δυνάμεων ΟΗΕ.
Η συντριπτική υπεροχή των Κινέζων ανάγκασε το Στρατηγό Μακ Άρθουρ, να διατάξει την προς Νότο σύμπτυξη της 8ης Στρατιάς που έγινε κάτω από πολύ δυσμενείς καιρικές συνθήκες με αποτέλεσμα στα τέλη Δεκεμβρίου του 1950 να δημιουργηθεί νέα αμυντική θέση της 8ης Στρατιάς στον 38ο παράλληλο.
Ανακοπή Προελάσεως των Κινέζων
Την 1η Ιανουαρίου 1951, οι Κινέζοι εκτόξευσαν γενική επίθεση με κύρια προσπάθεια προς Σεούλ και παρά τις μεγάλες απώλειες που υπέστησαν από την Αμερικανική Αεροπορία κατέλαβαν τη Σεούλ στις 4 του ίδιου μήνα και δέκα ημέρες αργότερα κατόρθωσαν συνεχίζοντας προς νότο να φθάσουν στη γραμμή Σουβάν – Βανιζόν, στον 37ο παράλληλο, όπου και σταμάτησαν λόγω της σθεναρής αντιδράσεως της 8ης Στρατιάς, των μεγάλων προβλημάτων της ΔΜ και της μεγάλης απομακρύνσεως τους από τη Μαντζουρία.
Η Τέταρτη Φάση του Πολέμου (1 Φεβρουαρίου – 15 Ιουλίου 1951)
Επιθετική Επιστροφή των Δυνάμεων του ΟΗΕ
Επιθετική Επιστροφή των Δυνάμεων του ΟΗΕ
Στις αρχές Φεβρουαρίου του 1951, η 8η Αμερικανική Στρατιά ανέλαβε επιθετικές προς Βορρά επιχειρήσεις υπό ισχυρή αεροπορική υποστήριξη. Έτσι, στις 7 Φεβρουαρίου ανακατέλαβε την Ιντσόν και 40 περίπου ημέρες αργότερα τη Σεούλ.
Υπό τη νέα αυτή κατάσταση, οι Κινέζοι συμπτύχθηκαν στα μέσα Απριλίου, βόρεια του 38ου παράλληλου, όπου, από την έντονη δράση της Αμερικανικής Αεροπορίας υπέστησαν σοβαρότατες απώλειες. Από την πρώτη ημέρα κατέρριψαν 46 Κινεζικά Αεροσκάφη ρώσικης κατασκευής τύπου Μιγκ 15.
Τα συμμαχικά αεροσκάφη που χρησιμοποίηθηκαν ήταν 1.100 χωρίς να συμπεριλαμβάνονται τα πολλά μεταφορικά , τα οποία μετέφεραν εφόδια και λοιπά μεταφορικά. Υπάγονταν όλα στην 5η Αμερικανική Αεροπορική Στρατιά, η Διοίκηση της οποίας είχε έδρα κοντά στην 8η Αμερικανική Στρατιά, με στενή μεταξύ τους συνεργασία.
Νέες Κινεζικές Επιθέσεις
Στις 23 Απριλίου του 1951, οι Κινέζοι αναδιοργανώνοντας τις συμπτυγμένες δυνάμεις τους, τις ενίσχυσαν με 4 νέες Στρατιές και εξαπέλυσαν γενική επίθεση σε όλο το μέτωπο της 8ης Αμερικανικής Στρατιάς, με κύρια προσπάθεια προς Σεούλ. Υπό τη νέα αυτή κατάσταση, η 8η Αμερικανική Στρατιά συμπτύχθηκε σε νέα αμυντική περιοχή, καλύπτοντας ευρέως τη Σεούλ και την περιοχή ανατολικά της. Στις 16 Μαΐου, 21 Κινεζικές μεραρχίες και Βορειοκορεατικές εξαπέλυσαν δεύτερη επίθεση στο Δυτικό, Κεντρικό και Ανατολικό άξονα όπου οι δυνάμεις του ΟΗΕ ενώ στον πρώτο διατήρησαν τις βασικές τους θέσεις, στους υπόλοιπους δύο συμπτύχθηκαν κατά 25 – 50 χιλ. Ανεξάρτητα με τα αποτελέσματα οι απώλειες των Κινέζων υπήρξαν τεράστιες, γεγονός που έκρινε αποφασιστικά όσα ακολούθησαν.
Αντεπίθεση των Δυνάμεων του ΟΗΕ
Στις 28 Μαΐου του 1951 η 8η Αμερικανική Στρατιά εξαπέλυσε αντεπίθεση η οποία στέφθηκε με επιτυχία, αφού μέχρι τις 15 Ιουνίου κατέλαβε θέσεις 25 – 55 χιλ. βόρεια του 38ου παράλληλου, δημιουργώντας νέα αμυντική εγκατάσταση σ’ αυτόν.
Η Πέμπτη Φάση του Πολέμου (18 Ιουνίου 1953 – 27 Ιουλίου 1953)
Αμυντικός Αγώνας
Οι Κινέζοι προς τα τέλη Ιουνίου του 1954 μαζί με τις βορειοκορεάτικες δυνάμεις αποσύρθηκαν βορειότερα από την αμυντική περιοχή της 8ης Αμερικανικής Στρατιάς, μακριά από το Αμερικανικό Πυροβολικό. Εκεί εξαντλήθηκαν και χωρίς τη δυνατότητα άλλων εφεδρειών εγκατέλειψαν τις επιθετικές ενέργειες και μετέπεσαν σε άμυνα. Από την άλλη, οι δυνάμεις του ΟΗΕ δεσμευμένες από πολιτικές οδηγίες για να συνεχίσουν προς Βορρά, διατηρούσαν την αμυντική τους στάση. Με την πάροδο του χρόνου προωθήθηκαν οι Σχηματισμοί της 8ης Στρατιάς και στη συνέχεια οι Κινέζοι. Έτσι, μέχρι τον Οκτώβριο του 1951 η αμυντική διάταξη των δύο αντιπάλων είχε πλησιάσει. Προοδευτικά οι Κινέζοι στη Βόρεια Κορέα συγκέντρωσαν 70 Μεραρχίες σε ουδέτερο έδαφος.
Ανακωχή Αντιπάλων (27 Ιουλίου 1953)
Οι μεταξύ των δύο αντιπάλων τοπικές συγκρούσεις, τοπικές πάντα, συνεχίστηκαν μέχρι τις 27 Ιουλίου του 1953 οπότε και υπογράφηκε στο Μουνσάν της Βόρειας Κορέας ανακωχή και λήξη των εχθροπραξιών.
Διαπιστώσεις – Συμπεράσματα
Πρώτη Φάση του Πολέμου (25 Ιουνίου – 15 Σεπτεμβρίου 1950)
Χαρακτηριστικό της πρώτης φάσεως του πολέμου ήταν η (25 Ιουνίου – 30 Αυγούστου) κατάρρευση της Άμυνας της Νότιας Κορέας, σε 35 ημέρες. Κατά το διάστημα αυτό, οι Βορειοκορεατικές δυνάμεις διένυσαν με επιθετικό αγώνα 500 χιλ. ορεινού και ημιορεινού εδάφους, ξεκινώντας από τον 38ο παράλληλο και φθάνοντας μέχρι το Πουσάν αν και η μηχανοκίνητη δομή τους, όπως και η αεροπορία τους δεν ήταν ικανές για μια τόσο βαθειά και ταχύρυθμη προέλαση.
Η επιτυχής εξέλιξη των Βορειοκορεατών οφειλόταν:
- Στην αριθμητική υπεροχή και στον πλήρη και άρτιο εξοπλισμό.
- Στην άριστη επαγγελματική κατάρτιση όλων των στελεχών τους που είχαν υπηρετήσει στο Ρωσικό και Κινεζικό Στρατό.
- Στην κατάλληλη προς πόλεμο προπαρασκευή και στην αριστοτεχνική διεξαγωγή των επιθετικών επιχειρήσεων. Ειδικότερα, εφαρμόσθηκαν οι παρακάτω αρχές πολέμου:
- Εφαρμογή Επιθετικής Ενέργειας σε όλο το βάθος. Το ότι απέτυχε η διάσπαση άμυνας και του Πουσάν, οφειλόταν στην επέμβαση των δυνάμεων του ΟΗΕ και στην Αμερικανική Αεροπορία την οποία φαίνεται δεν ανέμεναν.
- Εκλογή ΑΝΣΚ και εμμονή σ’ αυτον. Η επιλογή για πλήρη εξουδετέρωση του αντιπάλου υπήρξε ορθή αλλά η μερική τους επιτυχία υπήρξε αποτέλεσμα που σχετίζεται και με την Αμερικανική Αεροπορία και με την απόφασή τους να μην εμπλακούν στο χώρο νότια της Σεούλ. 3/ Πλήρης εφαρμογή της αρχής της συγκεντρώσεως των Βορειοκορεατών τόσο κατά τις αρχικές επιχειρήσεις που απέβλεπαν στη διάσπαση της άμυνας του 38ου παραλλήλου, όσο και στις επιχειρήσεις που ακολούθησαν στο Ταεγκόν- Πουσάν.
- Αιφνιδιασμό των Νοτιοκορεατών από την Εισβολή των Βορείων, με δεδομένες τις φιλειρηνικές διακηρύξεις της Ρωσίας και την απόκρυψη της στρατηγικής συγκεντρώσεως των Βορειοκορεατικών δυνάμεων.
- Ελιγμός. Η αρχή αυτή εφαρμόσθηκε από τους Βορειοκορεάτες με απόλυτη επιτυχία, τόσο στο στρατηγικό, όσο και στο τακτικό πλάισιο, ιδιαίτερα, μέχρι την κατάληψη της Σεούλ, αλλά και στη συνέχεια της προελάσεως τους μέχρι την περίμετρο του Πουσάν δεν ήταν κατώτερη της αρχικής, αν και κατά το στάδιο των επιχειρήσεων αυτών, η έντονη επέμβαση της Αμερικανικής Αεροπορίας μείωσε τα προβλεπόμενα σχέδια των Βορειοκορεατών.
- Αυτό που πρέπει να τονισθεί εδώ, είναι η καλόπιστη τοποθέτηση των Νοτιοκορεατών, οι οποίοι σίγουροι για τις διαβεβαιώσεις των ετών 1945 – 1950 αφιερώθηκαν περισσότερο στην ενοποίηση ολόκληρης της Κορέας και στην ανασυγκρότηση της παρά στην εθνική άμυνα της χώρας τους η οποία δέχθηκε τόσες οδυνηρές δοκιμασίες με τον πόλεμο που ακολούθησε.
Δεύτερη Φάση του Πολέμου (15 Σεπτεμβρίου – 30 Οκτωβρίου 1950)
- ο κύριο χαρακτηριστικό της δεύτερης φάσεως, ήταν η κατάρρευση και η εξουδετέρωση του Βορειοκορεατικού Στρατού, που επέφεραν οι δυνάμεις του ΟΗΕ, ιδιαίτερα νότια της Σεούλ.
- Η επιτυχία των δυνάμεων του ΟΗΕ οφειλόταν:
- Στη ραγδαία αναδιοργάνωση και στην εξύψωση της μαχητικής αξίας του Νοτιοκορεατικού Στρατού, η οποία μάλιστα επιτεύχθηκε κατά τη διάρκεια της αμυνάς του γύρω από το Πουσάν, αλλά και στις μεγάλες Δυνάμεις του ΟΗΕ και περισσότερο στις ΗΠΑ.
- Στον αριστοτεχνικό επιθετικό ελιγμό των Δυνάμεων του ΟΗΕ. Αυτός στηριζόταν στην αρχή της «απόλυτης υπερκεράσεως» του αντιπάλου σε μεγάλο βάθος και συνδυαζόταν με ισχυρή «μετωπική επίθεση» σε πολλούς ταυτόχρονα άξονες. Το σχέδιο αυτό απέβλεπε στην απομόνωση και αποκοπή του αντιπάλου από τη Ζώνη Συγκοινωνιών αφενός και αφετέρου στην εξουδετέρωσή του. Το σχέδιο αυτό κάλυπταν χερσαίες, ναυτικές και αεροπορικές δυνάμεις και η τόλμη στον κατάλληλο χώρο και χρόνο.
- Συμπερασματικά, οφείλουμε να πούμε ότι πέτυχε απόλυτα, εξουδετερώνοντας την πολεμική μηχανή των Βορειοκορεατών εξαιτίας των κανόνων της τακτικής πεδίου μάχης που προαναφέραμε.
Άλλες Φάσεις του Πολέμου.
- Η περίοδος από Νοέμβριο του 1950 – 15 Ιουλίου 1951, ήταν πολύ χαρακτηριστική εφόσον οι Κινέζοι και Κορεάτες δεν μπόρεσαν παρά τη μεγάλη αριθμητική υπεροχή τους να εξουδετερώσουν τις δυνάμεις του ΟΗΕ. Αυτό οφειλόταν στην τακτική των συμμάχων μας, οι οποίοι με τα σχέδια που εφάρμοσαν δημιούργησαν σοβαρές δυσχέρειες στο σύστημα ΔΜ του εχθρού. Γι’ αυτό παρατηρήθηκε μεγάλη αδυναμία στους Κινέζους και Κορεάτες να προωθήσουν προσωπικό και υλικό για αναπλήρωση των απωλειών τους και ενίσχυση των μαχόμενων Μονάδων που βάλλονταν συνεχώς σε όλο το βάθος από την Αμερικανική Αεροπορία.
- Χαρακτηριστική, επίσης, ήταν η εκμετάλλευση από την 8η Αμερικανική Στρατιά όλων των αδυναμιών του αντιπάλου, ώστε να υποχρεωθεί ο τελευταίος να συμπτυχθεί προς Βορρά αφήνοντας αναγκαστικά το έδαφός του και μεγάλες απώλειες προσωπικού και υλικού.
- Γενικά με την ιδιόμορφη τακτική πεδίου μάχης που εφάρμοσαν οι σύμμαχοι, εκείνης που περιλάμβανε υποχρεωτικούς ελιγμούς σε βάθος και άμεσες επιθετικές επιστροφές, κατάφεραν μεγάλο πλήγμα στον εχθρό φθείροντας αισθητά τον πολυπληθέστερο στρατό, ο οποίος όμως δε διέθετε μηχανοκίνητα μέσα και αεροπορία.
Κινεζική Τακτική Πεδίου Μάχης
Αν και οι Κινεζικές και Κορεατικές δυνάμεις εφάρμοσαν αρχές πολέμου που συνέπιπταν με αυτές των Δυνάμεων του ΟΗΕ, προέκυψαν σ’ αυτές καθ’ οδόν διαφορές απόψεων, αρκετά σημαντικές που οφείλονταν στο Δόγμα του Μάο – Τσε – Τουγκ και μερικώς της Σοβιετικής πολιτικής με σοβαρές φυσικά συνέπειες.
Οι Κομμουνιστικές δυνάμεις διέθεταν μια πολύ συγχρονισμένη πολεμική μηχανή και καλά μελετημένο σχέδιο. Μετά από λεπτομερείς αναγνωρίσεις ενεργούσαν αθέατες διεισδύσεις σε βάθος προτιμώντας τον νυκτερινό αγώνα για τη βελτίωση της θέσεώς τους και εκείνου της ημέρας για τη διευκόλυνση των επιχειρήσεων, χρησιμοποιώντας την άτακτη δράση.
Σε όλο τον αμυντικό αγώνα οι Κομμουνιστικές Δυνάμεις διεκδικούσαν τα εδάφη σπιθαμή προς σπιθαμή, επιζητώντας τη μεγάλη φθορά του αντιπάλου. Γι΄ αυτό η οργάνωση των τοποθεσιών υπήρξε σχολαστική προς όλες τις κατευθύνσεις και η εκσκαφή του εδάφους τέλεια, ώστε να διαθέτει αριστοτεχνική απόκρυψη.
Όμως η εφαρμογή τακτικής των Κομμουνιστικών Δυνάμεων παρουσίασε μειονεκτήματα που βάρυναν πολύ αρνητικά. Αρχικά δε διατήρησαν τη μυστικότητα που απαιτούσε η προπαρασκευή των επιθετικών τους ενεργειών. Στη συνέχεια αποδείχθηκε ότι δεν άντεξαν σε πολυήμερες ενέργειες βάθους εφόσον νοσούσε η ΔΜ και οι δυνάμεις βάλλονταν από την Αεροπορία και τα συμμαχικό Πυροβολικό. Το πλεονέκτημα της συντριπτικής τους αριθμητικής υπεροχής μεταβλήθηκε σε μειονέκτημα, γιατί δημιουργούσε μεγάλο πρόβλημα ΔΜ.
Τέλος, οι δυσμενείς καιρικές συνθήκες, ιδίως κατά το χειμώνα είχαν βαρύτατες συνέπειες για τους Κομμουνιστές λόγω ελλείψεως κατάλληλων μέσων που συσώρευαν επιπρόσθετα προβλήματα στην άσκηση της Διοικήσεως η οποία δε διέθετε επαρκή μέσα επικοινωνιών. Πάντως, ανεξαιρέτως όλων αυτών οι Κομμουνιστικές Κορεατικές δυνάμεις υπήρξαν για τις δυνάμεις του ΟΗΕ ένας σοβαρός και υπολογίσιμος εχθρός καθόλη τη διάρκεια του πολέμου.
Discover more from Θεματα Στρατιωτικης Ιστοριας
Subscribe to get the latest posts to your email.
Θεματα Στρατιωτικης Ιστοριας 