Στρατηγός Αγαμέμνων Γκράτζιος

Γεννήθηκε στις 28 Φεβρουάριου 1922, στον Ελαφότοπο Ζαγορίου Ιωαννίνων. Ήταν γιός του γυμνασιάρχη Κωνσταντίνου Γκράτζιου και της Πανωραίας Σακελλαρίδου.

Μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη, όπου και ολοκλήρωσε τις γυμνασιακές του σπουδές. Αποφοίτησε από το Β’ Γυμνάσιο Αρρένων Θεσσαλονίκης το 1939 και τον Οκτώβριο του ιδίου χρόνου εισάγεται στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων.

Τον Μάιο του 1941, κατά την διάρκεια του Ελληνοϊταλικού πολέμου, 18χρονος Εύελπις ακόμη, συμμετέχει ως Διμοιρίτης Λόχου του 3ου Συντάγματος Πεζικού στη Μάχη της Κρήτης και τραυματίζεται σοβαρά (διαμπερές θωρακικό τραύμα) στα υψώματα του Μασταμπά, έξω από το Ηράκλειο.

Τον Αύγουστο του 1942 ονομάζεται Ανθυπολοχαγός του Πυροβολικού και στα χρόνια της Γερμανικής Κατοχής (1941-1944) λαμβάνει μέρος στην Αντίσταση, συμμετέχοντας στην εθνική οργάνωση Π.Α.Ο. (Πανελλήνιος Απελευθερωτική Οργάνωση).

Τον Δεκέμβριο του 1946 προάγεται σε Υπολοχαγό. Δύο χρόνια αργότερα, τον Σεπτέμβριο του 1948, προάγεται στον βαθμό του Λοχαγού, φοιτώντας συγχρόνως και στην Σχολή Πυροβολικού. Από το 1946 μέχρι το 1949 συμμετέχει, ως Διοικητής του 1ου Λόχου του 516 Τάγματος Πεζικού και του Λόχου Καταδρομών Ανιχνευτών της 32ης Ταξιαρχίας Πυροβολικού και Διοικητής της Α’ Πυροβολαρχίας του 107 Συντάγματος Πεδινού Πυροβολικού στις επιχειρήσεις του Ελληνικού Στρατού στον Γράμμο, το Βίτσι, τα Αγραφα, τα Αντιχάσια, τα Πιέρια, το Βέρμιο και το Καϊμακτσαλάν (Βόρας).

Τον Ιανουάριο του 1949 τραυματίζεται – για δεύτερη φορά σοβαρά – στη Μάχη της Νάουσας από αντιαρματικό βλήμα (πολλαπλά τυφλά τραύματα).

Παρέμεινε στην Σχολή Πυροβολικού μέχρι το 1952, διατελώντας και εκπαιδευόμενος και εκπαιδευτής. Την ίδια χρονιά αναλαμβάνει καθήκοντα Διοικητού της Β’ Πυροβολαρχίας της 149 Μοίρας Ορεινού Πυροβολικού και τον Σεπτέμβριο του 1952 προάγεται σε Ταγματάρχη.

Μετά την ανάληψη διαφόρων επιτελικών θέσεων τοποθετείται το 1955 Διοικητής της 116 Μοίρας Πεδινού Πυροβολικού. Τον Νοέμβριο του ιδίου έτους μετατίθεται στη Δ’ Μοίρα Καταδρομών και εκπαιδεύεται σαν αλεξιπτωτιστής και διατελεί σε κατάσταση ενέργειας μέχρι και το 1981.

Την περίοδο 1956-1958 παρακολουθεί την Σχολή Μηχανικού, την Σχολή Πεζικού και την Ανωτέρα Σχολή Πολέμου. Το 1958 αναλαμβάνει την διοίκηση της Σχολής Αλεξιπτωτιστών (ΣΧ.ΑΛ.) στον Ασπρόπυργο και παρακολουθεί την Σχολή Ειδικών Δυνάμεων και την Σχολή Πυροβολικού στην Δυτική Γερμανία.

Τον Μάιο του 1959 τοποθετείται Διοικητής της Ε’ Μοίρας Καταδρομών στην Δράμα και το ίδιο έτος παρακολουθεί την Σχολή Ειδικών Αερομεταφερομένων Δυνάμεων στην Γαλλία.

Τον Ιούνιο του 1960 προάγεται στον βαθμό του Αντισυνταγματάρχη και τον Οκτώβριο της ίδιας χρονιάς αναχωρεί για εκπαίδευση στη Σχολή Αμφιβίων Επιχειρήσεων στο San Diego των ΗΠΑ.

Το 1961, μετά την επάνοδό του από τις ΗΠΑ, τοποθετείται για δεύτερη φορά Διοικητής της Σχολής Αλεξιπτωτιστών στην Αθήνα.

Τον Αύγουστο του 1962, επανατοποθετείται στη Διοίκηση της Ε’ Μοίρας Καταδρομών στη Δράμα. Δύο χρόνια μετά, τον Αύγουστο του 1964 μετατίθεται στην Κύπρο και αναλαμβάνει την διοίκηση και οργάνωση των εκεί Μονάδων Καταδρομών.

Επιστρέφει από την Κύπρο τον Οκτώβριο του 1965 και τοποθετείται Διοικητής του 1ου Συντάγματος Καταδρομών στη Θεσσαλονίκη.

Τον Αύγουστο του 1967 προάγεται σε Συνταγματάρχη. Τον επόμενο χρόνο, το 1968, εισέρχεται στη Σχολή Εθνικής Αμύνης και το 1969 τοποθετείται Διευθυντής Σπουδών στην Ανωτέρα Σχολή Πολέμου.

Τον επόμενο χρόνο, το 1970 τοποθετείται Διοικητής Πυροβολικού του Γ’ Σώματος Στρατού και τον Ιούνιο του 1971 προάγεται σε Ταξίαρχο.

Τον Ιούνιο του 1972 προάγεται στον βαθμό του Υποστρατήγου και αναλαμβάνει την διοίκηση της XII Μεραρχίας στη Αλεξανδρούπολη του Εβρου για δύο χρόνια.

Τον Ιούνιο του 1974 προάγεται σε Αντιστράτηγο και του ανατίθεται για σύντομο χρονικό διάστημα η διοίκηση της ΑΣΔΕΝ στη Αθήνα.

Την ίδια χρονιά μετατίθεται και πάλι στη Θεσσαλονίκη, όπου αναλαμβάνει την διοίκηση του Γ’ Σώματος Στρατού για ένα περίπου χρόνο. Το 1975 αναλαμβάνει τη διοίκηση της 1ης Στρατιάς στη Λάρισα.

Το 1976 αναλαμβάνει την θέση του Αρχηγού του Γενικού Επιτελείου Στρατού.

Υστερα από τέσσερα χρόνια τον Ιανουάριο του 1980 προάγεται σε Στρατηγό και του ανατίθεται η θέση του Αρχηγού του Γενικού Επιτελείου Εθνικής Αμύνης.

Τον Ιανουάριο του 1982, μετά από σαράντα τρία χρόνια υπηρεσίας στις Ενοπλες Δυνάμεις, αποστρατεύθηκε – κατόπιν αιτήσεώς του – με τον βαθμό του Στρατηγού – Επιτίμου Αρχηγού ΓΕΕΘΑ.

Κατά τη διάρκεια της μακράς σταδιοδρομίας του στις Ενοπλες Δυνάμεις τιμήθηκε με μια σειρά παρασήμων και μεταλλίων, ελληνικών και ξένων για τις υπηρεσίες που πρόσφερε στην πατρίδα:

Χρυσούν Αριστείον Ανδρείας (δύο φορές), Πολεμικός Σταυρός Γ’ Τάξης (δύο φορές), Χρυσούς Σταυρός του Φοίνικος μετά Ξιφών, Μετάλλιο Στρατιωτικής Αξίας Α’ Τάξης, Χρυσούς Σταυρός του Βασιλικού Τάγματος Γεωργίου Α’, Σταυρός των Ταξιαρχών του Βασιλικού Τάγματος του Φοίνικος, Σταυρός των Ταξιαρχών του Βασιλικού Τάγματος του Γεωργίου Β’, Ανώτερος Ταξιάρχης Τάγματος της Τιμής, Αναμνηστικό Μετάλλιο Εθνικής Αντιστάσεως (1941-1945), Αναμνηστικό Μετάλλιο Πολέμου (1940 – 1941), Μετάλλιο Διοικητού της Λεγεώνος της Τιμής Γαλλίας, Μετάλλιο Ταξιάρχου της Λεγεώνος της Τιμής ΗΠΑ, Τιμητική διάκριση του Τάγματος της Αξίας της Ιταλικής Δημοκρατίας (κατηγορία «Μέγας Αξιωματικός»), Παράσημο του Γιουγκοσλαβικού Λαϊκού Στρατού Γ’ Τάξης 45/55, Μετάλλιο της Γιουγκοσλαβικής Σημαίας μετά Ταινίας και Μεγαλόσταυρος του Φοίνικος κατά την αποστρατεία του.

Διατέλεσε ιδρυτικό μέλος του Συνδέσμου Βορειοηπειρωτικού Αγώνος, της Μακεδονικής Επιτροπής Θεσσαλονίκης και του Συλλόγου «Φίλων της Μουσικής» Θεσσαλονίκης, μέλος του Τιμητικού Συμβουλίου του Ιδρύματος Αιγαίου, της Εταιρείας Μελετών Εθνικής Ιστορίας (Ε.Μ.Ε.ΙΣ.), του Ιδρύματος Πολιτικών Μελετών και Επιμορφώσεως (Ι.ΠΟ.ΜΕ.) και του Μουσείου Κυκλαδικής και Αρχαίας Τέχνης του Ιδρύματος Π. Νικολάου Γουλανδρή.

Υπήρξε επίτιμο μέλος της «Ηπειρωτικής Εστίας» Θεσσαλονίκης και του Rotary Θεσσαλονίκης το οποίο του απένειμε και την ανώτατη διάκριση του διεθνούς Rotary “Paul Harris Fellow”. Τέλος, διετέλεσε Πρόεδρος της ΧΑΝ Θεσσαλονίκης από το 1991 μέχρι το 1992.

Η αγάπη του για τον αθλητισμό τον οδήγησε από πολύ μικρή ηλικία στον Βυζαντινό Αθλητικό Ομιλο της Θεσσαλονίκης (ΒΑΟ) και την ΧΑΝΘ, όπου ασχολήθηκε για αρκετά χρόνια προπολεμικά με τον στίβο, ενώ παράλληλα έπαιζε ποδόσφαιρο στην ομάδα του Αρη (1938-1946).

Το 1961, παντρεύτηκε τη Στυλιανή Σακελλαροπούλου με την οποία απέκτησε δύο παιδιά, τον Κωνσταντίνο το 1962 και τον Γεώργιο το 1964.

Υπήρξε επί σειρά ετών προσωπικός φίλος, έμπιστος και πολύτιμος συνεργάτης του αειμνήστου Προέδρου της Δημοκρατίας Κωνσταντίνου Καραμανλή.

Απεβίωσε στις 11 Αυγούστου 1993 και κηδεύτηκε με τιμές Αρχηγού ΓΕΕΘΑ.

---

Discover more from Θεματα Στρατιωτικης Ιστοριας

Subscribe to get the latest posts to your email.